Ακου με ψυχη μου..
σα δαμοκλεια σπαθη,σαν το εξκαλιμπερ σε ειχα σφηνωσει σε μια πετρα,
καθε που ηλιος σε εβλεπε χαλαρωνε τα σκελια του,
σαν πεθυμια και σαν ευχη,
να σε γραπωσει ετοιμο χερι,
του βραχου η σχισμη να επουλωθει,
ποια προφητεια ολες στη ζωη μας τα΄χα να χει ηγηθεί;!

"Σωπαινε!",απαντας
"Σαν το Περσεα σε βυζαξα,
και σαν το Δια, με αμαλθειο αγριο γαλα,
να'ναι η ιακχη μου αρχεγονη,
και να δονισει τα σωψυχα τουτου του κοσμου,
μονο οι εκλεκτοι πονανε τοσο..
Μη μου θυμωνεις δε χωριζω τους ανθρωπους,
μα αδυνατο να ερωτευτω τους παντες."

Εβαλα το κεφαλι της Μεδουσας στο στερνο μου,
και χαμηλωσαν ολα τα θερια το κεφαλι,
σκυψαν " Τουτος εχει σκοτωσει τη Μητερα" ειπαν,
τουτος δαμασε του Ποσειδωνα την αγρια πεθυμια.

http://www.youtube.com/watch?v=hZLJWNp82gU&feature=related