O Χάμιλτον έκατσε στο γραφείο του. Έριξε μέσα στην πίπα του ροδέλες από φλούδα μήλου.Λίγη στάχτη έπεσε πάνω στο παντελόνι του,τη σκούπισε βιαστικά.Ήταν πρωί.

Δέσμες φωτός διέσχιζαν το δωμάτιο και καρφώνονταν στο δρύινο πάτωμα.

Φορούσε ένα λευκό ριγέ πουκάμισο με μαύρο γιλέκο,ήταν καλοχτενισμένος, το μουστάκι του μύριζε μέντα και τα μαλλιά του γυάλιζαν από το δαφνέλαιο.Ξεκίνησε να γράφει.

 

 

«Η κοιλιά μου γουργουρίζει!» έκανε ο Σάμγουελ Μπάρθγουελ.

«Ω..σταμάτα να κάνεις σαν μωρό Σάμγουελ Μπάρθγουελ! Το ξέρεις πολύ καλά ότι η τροφή είναι ελάχιστη και πολύτιμη. Η οικονομική κρίση έχει  εξαθλιώσει όλα τα ξωτικά.»

 

«Η κρίση, η κρίση ,η κρίση..Να σου πω κάτι; ΒΑΡΕΘΗΚΑ! Εδώ και τόσα χρόνια όλοι μιλάνε για την οικονομική κρίση, έχουμε στερηθεί τα πάντα. Δεν είναι ζωή αυτή.Έχω να πιω λίγο γλυκό κρασί εδώ και πολλούς μήνες, έχω βαρεθεί το καλαμπόκι και τις βραστές τσουκνίδες.»

 

«Εχεις μεγαλώσει πια Σάμγουελ.Θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνεις αληθινός κλέφτης.Δεν μπορεί να σε ταίζει μια ζωή η οικογένεια σου.Ο πατέρα σου μεγάλωσε αρκετά για να σκαρφαλώνει σε κοτέτσια η να χώνεται μέσα σε ποντικότρυπες.»είπε η μητέρα του, Μίνα Μπάρθγουελ κι ύστερα συνέχισε:

«Παρεπιπτόντως πουʼναι τώρα..;Μου είχε πει πως θα γύριζε σπίτι πριν το μεσιμέρι.

Σίγουρα θα έχει πολύ δουλειά στο κόμμα..»

 

«Τα κόμματα,τα κόμματα…Αυτά δημιούργησαν την κρίση.»

 

«Σε παρακαλώ σταμάτα να γκρινιάζεις..Το ξέρεις πολύ καλά πως ο πατέρας σου είναι ένα έντιμο ξωτικό και παλεύει για έναν καλύτερο κόσμο των Ξωτικών!»

 

Υπάρχουν θρύλοι που δεν έζησα,υπάρχουν μύθοι..έκανε χαμηλόφωνα το νεαρό ξωτικό,που μιλούν για μέρες ξεφαντώματος κάτω από την αστροφεγγιά.Μέρες γεμάτες κόκκινο κρασί , ποιήματα, χορούς γύρω από τη Μεγάλη Μυρτιά..

 

Ναι..όλα αυτά υπήρχαν κάποτε. Η μητέρα καθάριζε ένα καρυδότσουφλο ,είχε απλανές βλέμμα.

 

Αχ! Ακόμα θυμάμαι της μέρες εκείνες.Μια τέτοια μέρα ήρθε ο πατέρας σου να ζητήσει το χέρι μου από τον δικό μου πατέρα . Η μητέρα έσκασε ένα μικρό πονηρό γελάκι.

 

Ξέρεις..είχε κατακόκκινα  άγρια λαμπερά μαλλιά και τα πόδια του ήταν γεμάτα λάσπη γιατί είχε βρέξει το προηγούμενο βράδυ. Ήρθε σπίτι με ένα καλάθι γεμάτο δαμάσκηνα και μια τεράστια μαργαρίτα της οποίας το κοτσάνι σέρνονταν στο χώμα. Είχε αφήσει σημάδι ,μια τεράστια γραμμή από το σπίτι του ως το δικό μας. Όλο το χωριό έμαθε πως ήρθε να ζητήσει το χέρι μου.

Η μητέρα είχε μεταφερθεί στο παρελθόν. Ύστερα έβγαλε έναν απροσδιόριστο αναστεναγμό και ρώτησε το νεαρό ξωτικό.

«Χθές έφτιαξα τα μαλλιά μου..σαρέσουν;» καθρεφτίστηκε στο σπασμένο κομμάτι καθρέφτη  από σετ μακιγιαζ που είχε κλέψει κάποτε στη Γλασκώβη από μια εύπορη κυρία.

 

Ο Σάμγουελ βαριόταν απίστευτα αυτές τις συζητήσεις. Πεινούσε ,ήθελε να φάει μέχρι σκασμού. Να γίνει ένας  πραγματικός κλέφτης.Ναι!Αυτο ήταν, θα έμπαινε στο σπίτι των ανθρώπων και θα έκλεβε ένα μεγάλο κολατσιό το οποίο δεν θα μοιραζόταν με κανέναν. Θα αποδείκνυε στον εαυτό του πως είναι ένας άξιος κλέφτης.Θα γυρνούσε δοξασμένος πίσω στο χωριό των ξωτικών.

 

 

 

  Ο Γουίλμπουρ χτύπησε την πόρτα του γραφείου του λόρδου τρείς φορές.

«Κύριε, έφερα το τσάι σας.Μπορώ να περάσω;»

 

Εχμ..ναι, Γουίλμπουρ,πέρασε.Ο ειρμός του Χάμιλτον διακόπηκε ξαφνικά.

Ο μπάτλερ άφησε το δίσκο  στο γραφείο.

Θέλετε κάτι άλλο;

Όχι,ευχαριστώ..Η σκέψη του βρισκόταν αλλού.

Πως πηγαίνει το βιβλίο σας;

Πολύ καλά,πολύ καλά,μόλις το έχω ξεκινήσει.

Σας αφήνω λοιπόν.

Σʼευχαριστώ Γουίλ.