Κρύβομαι εδώ και καιρό

Στην άκρη του ματιού σου.

Κάτι σε απασχολεί.

Σε βλέπω όταν δεν κοιτάζεις.

Αν είχα φαρέτρα , παλέτα

με χρώματα σαν βέλη

θα διάλεγα τις πιο τρελές μου αποχρώσεις,

για να σε εντυπωσιάσω.

Μα με εξαθλίωσα καιρό.

Δίπλα σου δεν βρίσκω εαυτό.

Σταμάτησα να πενθώ

τους πεθαμένους εαυτούς μου,

και στα νεκροκρέβατα τους,

μαζί με μαίες αλλάξαμε σεντόνια.

Θα φροντίσουν τώρα ένα μάτσο ορφανά.

Δεν ξέρω αν θα΄θελα  να κοιμηθώ εκεί πάνω,

Αν ήμουν ένα από τούτα τα άτυχα παιδιά.

Μυρίζουν κλάματα γερόντων,

και θυμιάματα τα πάθη,

τσακισμένα, όλο ενόχληση.

Σαν φωτοβολταικό εξαρτώμαι

Απ΄τη μέρα,τις μπαταρίες της ψυχής μου

γεμίζω με ήλιο,μα δεν έχω εαυτούς

να σου προσφέρω.

Κάτι  με ρούφηξε και χάθηκα.

Σαν μαύρη τρύπα.

Ημουν άραγε τόσο βαρύς;

Σαν πλανήτης με άπειρες αναπνοές;

Τι ξέρω για μένα για να σου δείξω;

Τίποτα πια.

Ο φόβος είναι ένα ηλιόλουστο πρωινό

Μέσα σε νεκροταφείο.

Θα μείνω εδώ στο σιδερένιο μου κρεβάτι,

Να ξεγελάσω τη στιγμή,

Να ξεγελώ πως δεν ανάβω τσιγάρο,

Στο λουσμένο με ήλιο μαυσωλείο.

Εδώ δεν ακούγονται οι ήχοι απʼτα τρυζόνια,

Θα μείνω εδώ δίχως ήλιο,

ολο φόβο για τον φόβο καμωμένος,

και σαν θαυμαστής τον στίχο του Μαγιακόφσκι

τον στίχο του θα παραλλάξω,

« άντρας κι όχι  Σύννεφο με Παντελόνια.»

http://www.youtube.com/watch?v=S-gox5HQy7A