Eίχαν περάσει πολλά χρόνια που ο άντρας βρισκόταν στο Θρόνο.Όμως το άγνωστο απειλούσε αυτή τη φορά να αφανίσει τη γεννιά του,απειλούσε εκείνον και τους απογόνους του και μαζί με εκείνους το πιο αρχαίο κομμάτι του εαυτού του,του προγόνους του.

Ο άντρας έφτασε έξω απο την κουφάλα του δέντρου.Η γερόντισσα στεκόταν μέσα.

"Ω Μπλουβάλ γιε του Ανόβαρ..ήμουν χρόνια ερωτευμένη μαζί σου.." του είπε χασκογελώντας σαν έφηβο κορίτσι που το γέλιο του κατρακυλάει στο ρυάκι και παφλάζει το νερό.

" Στο είπα πως είναι τελείως τρελή." είπε ένας απο τους συντρόφους."Πάμε να φύγουμε.."

"Σσσ..." έκανε ο άντρας.Η μάντισσα είχε ένα μόνο μάτι και ήταν κατάθολο.Τα μαλλιά της μαδημένα στέκονταν  χωρίς να πέφτουν στους ώμους, τα δόντια πράσινα σαν βάλτοι.

"Ωχο χο..πολεμιστής.." η μισότρελη μάντισσα κουνούσε του ρούνους της μέσα στη φούχτα της,ύστερα

 συνέχισε." Αυτό το ξέρουμε.." είχε περιπαικτικό βλέμμα.

"Σσσσσ.." το βλέμμα της σοβάρεψε..

"Ποιητής λέει ο άνεμος.." Πέταξε του ρούνους μακριά."Απαρνήσου το στέμμα σου,η σελήνη ξανάγιωμίζει βασιλιά μου..!" τυλίχτηκε στο πόδι του.Κάποιος έβγαλε ένα ξίφος να την κτυπήσει.

Ο Μπλουβάλ γιος του Ανοβάρ έκανε ένα νεύμα με το χέρι του.

"Τι είδες;" έφερε το πρόσωπο του δίπλα στο δικό της.Γαλήνεψε η μάγισσα.

"Εσένα αφέντη..λυτρωμένο στο πάνθεον  των προγόνων  σου."

 

http://www.youtube.com/watch?v=RN-no1Ka7yU&feature=related