Βοήθεια φοβάμαι,

τις νύχτες που θυμάμαι,

χωρίς λόγο και λογική,

το λόγο που τα άστρα,

γίνονται αστέρες υπερκαινοφανείς.

Μέσα μου βράζουν θύμησες παλιές,

άλογες,ακανόνιστες γριές.

Παραμύθια αρχαία, σκοτεινά φυλαχτά,

σύμπαντα αναρίθμητα,

εικόνες απο το πουθενά,

ήχοι,

νερά,νερά,νερά,νερά,νερά,νερά.

Φοβάμαι θα σπάσουν, τα νερά..

Θα πνιγώ.Πνίγομαι.Πνίγηκα και παλιότερα,

για να διασωθώ και να συνεχίσω να πνίγομαι.

Για πιο λόγο συνεχίζω να ζω(;)

(Μια φορα πριν καποια χρονια σκέφτηκα να αυτοκτονήσωκαι όταν καταλαβα ποσο πονο θα δημιουργούσε αυτο στους δικου μου,ξερετε ειδα εικονες απο νεκροταφεια,κηδειες,λουλουδια,προσωα που ειχα να δω χρονια, με επιασε  μια βαθια στεναχωρια για την βαθια λυπη που μπορεις να προξενησειςσε αγαπημενα προσωπα.Αληθινα μαρεσει η ζωη,μαρεσει πολυ..Ειναι πολυ παραξενο γιατι οι περισσοτεροι μαλλον νομιζουν πως οποιος σκεφτηκε ποτε να αυτοκτονησει εχει βαρια καταθλιψη η εχει απογοητευτει απο τη ζωη.Το να μη θες να υπάρχεις άλλο ισως να ειναι και σκέψη ελευθερίας και χαράς, το να μη θες να ζεις αλλο στον κοσμο των μορφων ισως να ειναι εκστασιακο σαν σκέψη.)

 ναι και σημερα εχω φαει κολημα με santiago

 http://www.youtube.com/watch?v=eAtSbJnFkGM&feature=related