Eίχα να δω τη Μαρίνα 5 χρόνια.Βρίσκοταν στην κερκίδα με ενα μωρό στην αγκαλιά,είχε ξανθές μπούκλες σαν τις δικές της οταν αγωνίζοταν στο άλμα σε ύψος όταν είμασταν ακόμα παιδιά.

"Δημήτρη επέστρεψες!Μα το θεό επέστρεψες!"εκανε απο κατεβαινοντας τις κερκιδες συντηρητικά καθώς η κουκλίτσα στην αγκαλιά της ταρακουνιόταν.Μου μίλησε απο τα κάγκελα,έβαζα την φόρμα μου.

"Να πιουμε καφε,εδω διπλα εχει μια καφετερία..να πιούμε καφέ."

"Που χάθηκες ρε αλήτη τόσα χρόνια, ούτε ενα τηλεφώνημα , έχεις facebook;"

"Αποδήμησα.." (γέλια)

" Εκανες ωραίο αγώνα!Ησουν πολύ καλά.Εβαλα και τη μικρη να κανει παλαμακια οταν τα ζήτησες απο την κερκίδα.Αχμ ποσο μου έλειψαν αυτές σου οι εμφανίσεις.Ξέρεις "πάνω.." εξαπλώθηκε μια παραφιλολογία απέναντι στο όνομα σου..Δεν μπορείς να φανταστείς τι άκουσα!"

"Τα χω μαθει εννοια σου."

"Τα πόδια είναι καλά τώρα;Δεν πονας(;)"

"Οργώνουν και χωράφια."

Η μικρή αρχισε να παραπονίεται σε λίγα λεπτά έβαλε νευρικά κλάματα.

"Θα τα πούμε.."

"Χάρηκα που σε είδα. Με έλειψες ρε ηλίθιο..Θα βρω χρονο..στο facebook.."

φωνές άγνωστες επνιξαν της Μαρίνας, γύρισα το βλέμμα μου γυρω γυρω, ένα παρελθόν κι ένα μέλλον χαροπάλευαν πιο είναι πιο δυνατό κι αφου εξόντωσαν το ένα το άλλο έπειτα δώσαν τα χερια.

Oδηγαγα στο γυρισμό,λένε οτι όταν οδηγω σκυλίά,ζωντανά κάθε ειδος,ανθρωποι κρυβονται στο πέρασμα μου.Δεν προσεξα κατι τέτοιο,έκλαιγα.

aude sapere