Το ποσο μακριά είμαι ακόμα, τωρα το καταλαβαίνω.. Πόσο μακριά ακόμα απο εμένα.  Τον τελευταίο καιρό νιώθω οτι κουβαλάω βρεγμένη ζάχαρη.. Κουβαλάω κατι που χαλάει και όσο πιο πολύ χαλάει τοσο πιο πολύ με βαραίνει.. Στριμωγμένη βρεγμένη ζάχαρη.. Παλιά βρεγμένη ζάχαρη.. Και δεν μπορώ να την πετάξω πουθενά- σαν κάποιος να με επιβλέπει κρατώντας μαστίγιο. Και δεν τον φοβάμαι αλλά φοβάμαι οτι αν το αφήσω θα τον απογοητεύσω.. Θέλω ανοιχτά παραθυρά να με χτυπάει ο αέρας να 'χω το νου μου αδειανο να'χω και πρίμο τον καιρό και θέλω να τελειώσει πια ότι τελέιώνει και να φύγω.. Σιχάθηκα τη σάπια ζάχαρη κουράστηκα να σέρνω κουφάρια απο ωραίες στιγμές - θέλω να ζήσω καινούριες, ΘΕΛΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΛΩ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΘΕΛΩ! Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου..