Ειχα ξεχασει πως πρεπει να περασεις το αγκαθι που ονομαζεται αποχαιρετισμος. Ποιος θα το ελεγε οτι θα κλαιγα. Πρεπει ομως. Πρεπει να κοψω τα σχοινια και να περπατησω μόνη μου. Δεν ξέρω αν είναι δειλία - μάλλον είναι - ή αν όπως μου είπαν , ένστικτο.. Ξέρω οτι σ'άυτό που έζησα, εγώ ήμουν λίγη αυτή τη φορά. Εγώ έπαιξα λάθος. Γιατί έπαιξα. Έζησα ό,τι πιο αληθινό, όσο πιο ψεύτικη μπορούσα να είμαι. Αλλα τώρα ήρθε η ώρα που πρέπει να πέσει η αυλαία και να αποκτήσει το δισδιαστατο εγώ μου, τρεις διαστάσεις. Να γίνει αληθινός ανθρωπος. Και αυτό πρεπει να γίνει σωστά. Ποναέι η αλλαγη. Πάντα. Αλλά δεν πειράζει. Η ζωή μου έμαθε ότι ο αποχαιρετισμός κρατάει όσο ένας θάνατος. Και σε γονατίζει το ιδιο. Αλλά η πρώτη ανασα που θα πάρεις οταν έχει κοπάσει πια ο "θρήνος" είναι η πιο γεμάτη , η πιο αναζωογονητική ρουφιξιά αέρα της ζωής σου. Ειναι άδικο ίσως γι'αυτό που προσπάθησα να νιώσω. Ίσως απλά να μην μπορώ ή να μην θέλω. Μπορεί έτσι να βιάζω τον εαυτό μου όπως μου είπαν. Μπορεί.. 'Ομως ό,τι κάνω το κάνω για το καλό μου. Κι αυτή τη στιγμή το καλό μου είναι η μοναξιά μου, η συναισθηματική αποχή , το φευγιό -όχι από τον εαυτό μου αυτή τη φορά. Φοβάμαι για την απόφαση μου, κυρίως γιατί ειχα σχεδόν πειστεί να κάνω ένα καινούριο ανοιγμα. Αλλά φάνηκε η κουραση και το μάγκωμά μου στο πρώτο βήμα.. Είναι δύσκολο να ξεπεράσεις το διχασμό της ψυχής σου τελικα.. Δύσκολο να ζήσεις ειρινικά με όλους σου τους εαυτούς.. Ειδικά όταν τα πάντα μέσα σου τα χωρίζει μια μεγάλη ταφρος και πέφτεις στο κενό κάθε φορά που προσπαθείς να περάσεις απο τη μία πλευρά στην άλλη.