Γύρω στα 17 άρχισαν να μου λένε διάφοροι πως το βλέμμα μου είναι απλανές.

"Οταν κοιτάζεις κάποιον ,δεν εκφράζεις κανένν  συναίσθημα,ιδιαίτερα οταν σου μιλάει για ένα θέμα με ολοφάνερα συναισθηματικό πυρήνα.Το βλεμμα σου γίνεται απλανές,σαν να κοιτάζεις πέρα απο τον άνθρωπο,τη συζήτηση ,σαν να μην εχεις επαφή με το χωροχρόνο.Είναι βλέμμα ανθρωποειδούς κι όχι ολοκληρωμένης προσωπικότητας με συναισθηματική νοημοσύνη." είπε μια φίλη ένα βράδυ που βρισκόμασταν έξω.

"Μα..δεν είναι έτσι.." προσπάθησα να δώσω επιχειρήματα.

Έπειτα απο κάποι διάστημα το ίδιο μου εξέφρασε και η μητέρα μου αποκαλώντας με " ο Πλανήτης των Πιθήκων".

"Εαν έχεις δει την ταινία ,ρίξε μια ματιά στα βλέμματα των πιθήκων.Συχνά όταν με κατσάδιαζε η μου μιλούσε για κάτι σοβαρό ,έλεγε "Μη με κοιτάζεις πάλι με το βλέμμα του Πιθήκου.Οταν οργίζομαι λενε πως το βλέμμα μου αντί να εκφρασει συναίσθημα γίνεται πιο απλανές.Οταν ερωτεύομαι το ίδιο.Όταν χαίρομαι.

Χαοτικά απλανές."Ω..είναι τόσο τρομακτικό!" λεει ένας φίλος."Οχι γιατί έχεις σκληρή όψη,αλλα γιατί είναι το απόλυτα κενό βλέμμα. Σαν να κοιτάζει μια κενότητα..του πουθενά!"

Οταν πάτησα το πόδι στη Σχολή ,ένα καθηγητής ζήτησε να του πούμε το ονοματέπωνυμο μας και μερικά πράγματα για μας(εκτός δεδομένων identity).Oταν έφτασε κοντά μου είπε."Ο Κύριος Τζον Μάλκοβιτς ποιος ειναι;"Δεν αντέδρασα,είπα το ονοματεπώνυμο μου μηχανικά σαν να ήμουν στο στρατό.Συνέχιζε να με αποκαλεί με το όνομα του ηθοποιού όταν μια μέρα είπε " έχεις δεί ποτέ τον Μάλκοβιτς σε κάποιο του ρόλο να εκφράζει αληθινό συναίσθημα;Παρόλα αυτα είναι απο τους καλύτερους ηθοποιούς.Το ανέκφραστο βλέμμα εμπεριέχει όλα τα βλέμματα του κόσμου." Δεν ήξερα πως να αντιδράσω.

Μεγαλύτερος βρέθηκα για ένα μεγάλο διάστημα στο γονεικό μου σπίτι.Ηταν πολύ όμορφα , με το μαγειρεμένο φαγητό της μητέρας,ξεγνοιασα και ξεκούραση έπειτα απο ένα διάστημα που είχα γίνει παραδουλεύτρα του εαυτού μου.Ξαφνικά ένα πρωί ενω ήμουν απορροφημένος διαβάζοντας ένα βιβλίο , " Οι Μανδαρίνοι" της Σιμόν ντε Μποβουάρ, η μητέρα έκανε με έμφαση. 

"Να κάποιος που σου μοιάζει.Έχει κι αυτός βλέμμα απο τον πλανήτη των Πιθήκων."

είπα μέσα μου,άσε μας ρε μάνα,πίθηκοι ,μπαμπουίνοι και μαιμούδες..και τότε ακούστηκε μια φωνή γνώριμη.

Ηταν ένα αφιέρωμα στο θάνατο(επέτειος) του Μόρισσον.

"Ποιον λες μωρέ..τον Μόρισσον;(δεν είμαστε καλά)

"Ναι, ναι αυτόν,έχετε ίδιο βλέμμα.."

Έριξα μια ματιά στο αφιέρωμα,δεν πρόλαβα να δω πολλά.Έβαλα μερικά τραγούδια live στο youtube, έπειτα κοίταξα φωτογραφίες.Ο Βασιλιάς ερπετό είχε όντως κενό βλέμμα,δεν εκφράζει συναίσθημα το βλέμμα του ούτε όταν τραγουδά παρόλο που η φωνή του, η μουσική των doors και οι σαμανικοί-ημιδιονυσιακοί στίχοι του με τη νοτιοαμερικάνικη του χροιά σε ανατριχιάζουν.Τι έβλεπε ο βασιλιάς ερπετό;Το κέντρο του σύμπαντος;Την κενότητα του πουθενά;Θα θελα πολύ να ξέρω.