(Επειδή πολλοί μου ζήτησαν μια τέτοια σελήνη κι επειδή είναι η τελευταία αστρολογική ιστορία)

 Σελήνη στον 12 οίκο

 1944 Βρέμη.Ο πόλεμος σιγά ,σιγά τελειώνει.

"Mια μέρα θα πάω εδώ.Κι εδώ.Κι εδώ..κι εδώ,κι εδώ..Εε..ναι κι εδώ!" έκανε ο μικρός Πώλ δείχνοντας με το δάχτυλο του σημεία του απέναντι πάρκου.Ύστερα σκέφτηκε όμως πως ο παππούς δεν θα τον άφηνε να πάει μόνος εκεί και άφησε την ιδέα να εξερευνήσει τον κόσμο πέρα απο το σπίτι.Τα γυαλιστερα λουστρίνια του γλιστρώσαν πάνω στο βελούδινο καναπέ ενώ οι ψηλές κάλτσες του ως το γόνατο σχεδόν ήταν υγρές απο την πρωινή βροχούλα. Η πόρτα χτύπησε.

"Ήρθε ο Άριαν!" κραύγαζε πηδώντας απο το μπράτσο του καναπέ στο πάτωμα.Χτύπησε ελαφρώς κατατην πτώση του αλλα δεν έβγαλε άχνα.Κοκκίνησε ,έπνιξε τον πόνο κι έτρεξε στο χώλ.Η πόρτα άνοιξε κι ο νέος όρμησε στο παιδί.

"Τι κάνεις αγοράκο;" του είπε αναταράσοντας τον.

"Καλά. Σήμερα το πρωί πήγαμε με τον παπού στην εκκλησία κι ύστερα φάγαμε μαλλί της γριάς.

Εκείνος γέλασε.

"Πράγμα που σου έκοψε την όρεξη και νίωθω άσχημα γιαυτό." πετάχτηκε ο παπούς καθώς αγκάλιαζε τον γιο του που  είχε μόλις γυρίσει απο το μέτωπο.

"Πάμε να φάμε ..Κι εσύ ήσυχα!"

"Πότε θα παίξουμε;"παραπονέθηκε ο μικρός Πώλ.

"Σου υπόσχομαι πως μετα το φαγητό θα παίξουμε." του απάντησε ο νέος.

Οι δύο άντρες  κολάτσιζαν στην τραπεζαρία.Η συζήτηση περιφέρονταν γύρω απο στρατιωτικά θέματα.

"Άριαν Σούλε!'Ελα να πάιξουμε!"

"Είναι μέρες που είναι πολύ ανήσυχος ,δε βάζει γλώσσα μέσα, άλλες πάλι δε μιλάει καθόλου." είπε ο μεγαλύτερος άντρας.

"Σου έχει αναφέρει τίποτα για την μητέρα του;"

"Τίποτα.Βλέπεις ήταν μόλις τριών όταν πέθανε εκείνη.Δε νομίζω να τη θυμάται πολύ."

"Πρέπει κατι να κάνεις.Να τον βγάλεις απο δω μέσα.Έχει καταντήσει σαν ζωντανό.Δεν νομίζω ότι του κάνει καλό."

" Εχει δίκαιο.Το σκέφτηκα κι εγώ.Λέω να τον στείλω στην Ούμπαλιμπερ, στα γυμνάσια, να πάρει καθαρό αέρα, ξέρεις..να κάνει λίγο σχοινάκι να πάιξει με το τόπι, να έρθει σε επαφή με άλλα παιδιά,να κοινωνικοποιηθεί λιγάκι."

Ο νέος έγνεψε πως καταλαβαίνει και συμφωνεί.

"Άριαν Σούλε! Άριαν Σούλεε!Πότε θα έρθεις;" η φωνή του πεντάχρονου  ήταν αγανακτισμένη .Οι αναπηδήσεις του έκαναν τα ελατήρια του καναπέ να ακούγονται σαν πολυβόλα.

"Ήρεμα!" φώναξε ο παπούς. Ύστερα επικτράτησε απόλυτη ησυχία.Πέρασαν αρκετά λεπτά όταν τα βήματα του ακούστηκαν έξω απο την πόρτα της τραπεζαρίας.Ξεπρόβαλλε μισός ,συρικνωμένος , μάτια του προσδίδαν τύψεις.

"Τρύπησα καταλάθος τον κύριο Νίμιτς.."είπε με σιγανή φωνή.

"Ω θεέ μου..σίγουρα γέμισε όλος ο διάδρομος φελιζόλ." είπε ο παπούς σχεδόν ψιθυριστά.Το παιδί έκανε μια ανεπαίσθητη κίνηση και ο αρκούδος ξέβρασε ένα σωρό φελιζόλ στο πάτωμα.

" Μα γιατί τρύπησες τον κύριο Νίμιτς;".Ο παπούς έτρεξε να φέρει σκούπα και φαράσι.

 "Δε μου άρεσε που ο κύριος Νίμιτς είναι γιατρός και ήθελα να βγάλω τα ακουστικά απο το χέρι του."

"Και γιατί αγαπητέ δε σου αρέσει που ο κύριος Νίμιτς είναι γιατρός; Οι γιατροι είναι καλοί κι ωφέλιμοι.Γιατρεύουν τους αρρώστους όπως εμένα όταν ήμουν στον πόλεμο.Άλλωστε ο κύριος Νίμιτς φτιάχτηκε  για να είναι ένας αρκούδος γιατρός." Ο κύριος Νίμιτς ήταν ένα αρκουδάκι με στολή γιατρού,γυαλάκια και ακουστικά. Προσφέρονταν δωρεάν απο νοσοκόμες στην πλατέια ως ένδειξη σθένους και για την ενίσχυση του ηθικού του λαού.Στα κορίτσια προσέφεραν αρκουδάκια νοσοκόμες.Ο παππούς είχε ονομάσει τον αρκούδο Νίμιτς απο ένα παλιό Σέρβο γιατρό που πλέον πέθανε ο οποίος διέμενε κάποτε στην γειτονιά και ήταν ο προσωπικός του γιατρός.

"Δε θέλω ο κύριος Νίμιτς να είναι άλλο γιατρός.Θέλω να είναι ένας αρκούδος σαν τους άλλους."

Ο παπούς μπήκε μέσα με τη σκούπα και ένα μεγάλο φαράσι."Θα τον ράψουμε τον κύριο Νίμιτς ,αλλά κακομοίρη μου να τον ξανατρυπήσεις θα τον πετάξω στα σκουπίδια όντας γιατρός η όχι!Εντάξει;"

" Δε μ'αρέσουν οι γιατροί.Δε μ'αρέσουν οι άνθρωποι που πονάνε.." είπε το παιδί αποφεύγοντας τα λόγια του παππού.Φεύγω.. Στεναχωρήθηκα τώρα.." ενώ το βλέμμα του πήρε εκείνη την κενότητα που το χαρακτήριζε τελευταία όλο και πιο συχνά.

Ενα πνιχτό γελάκι βγήκε μέσα απο τον Αριάν.

"Στεναχωρήθηκες επειδή το να υπάρχουν γιατροί σημαίνει πως υπάρχει πόνος στους ανθρώπους;"

"Οχι!"εκανε το παιδί." Στεναχωρήθηκα επεδή τρύπησα τον κύριο Νίμιτς."