Δεν είμαι καλά..Ολα ξεκίνησαν απο το όνειρο που είδα πριν τρεις μέρες.Είδα λεει πως είχα σκοτώσει κάποιον και τον είχα θάψει στην αυλή του σπιτιού.Του σπιτιού που μεγάλωσα.Λίγο πιο μακριά απο την κούνια που είχε φτιάξει ο πατερας με τα χέρια του.Ειχα σκοτώσει κάποιον και φοβόμουν μην αποκαλυφθεί ο φόβος μου.Στάθηκα σε μια άκρη.Κατι κακο συμβαίνει.Το φως λιγόστεψε.Ειδα να ξεπροβάλλουν δυο χέρια με διαμαντένια γάντια.Ηταν μια γυναίκα που χόρευε.Ηταν ενας ειδος θεάς Καλι και χόρευε.Τα χέρια της αδαμάντινα σκληρά, γεμάτια διαμάντια στροβιλίζονταν σε έναν χωρό αρχέγονο, νωχελικό.Εφτασε κοντα μου.Μου ζήτησε να μην αμυνθώ, τα χέρια της μου είπε θα με κομμάτιαζαν έτσι κι αλλιως.Περιορίστηκα σε μια γωνιά , σαν αγρίμι που εκανε την τελευταία του έξοδο άρπαξα έναν ογκόλιθο, την απείλησα πως ακόμα κι αν με κομματιάσει στα δυο με τα αστραφτερά χέρια της θα της σπάσω το κεφάλι.Τρόμαξε.Η οργή μου ήταν μια τελευταία έξοδος ενός που έχει να χάσει τίποτα. Από προχθές η καθημερινότητα μου έχει διαταραχτεί ανεπανόρθωτα.Βγαίνω έξω να πάρω αέρα και χύνομαι μέσα σε όλα.Οι φυλλωσιές στην γειτονιά αστράφτουν στα μάτια μου, οι άνθρωποι είναι τόσο..άνθρωποι,όλα είναι όμορφα μαγικά, ο κόσμος είναι πανέμορφος,η ασχημια που έβλεπα παντού εξελίχτηκε έγινε μια συνουσία του φωτός με την αγάπη και την φροντίδα.Δεν θέλω να νιώθω έτσι, ο κόσμος μου ηταν τόσο απρόβλεπτα φυσιολογικός!Ξαφνικά έγινε φυσιολογικά απρόβλεπτος. Έγινε όμορφος, αγαπητός.Δεν την αντέχω τόση ομορφιά.Δεν είμαι καλά..

 Μια ανατολή σ' ένα κόσμο
που δεν έχει πάψει ποτέ
να γυρίζει στην ίδια τροχιά
όμως στην άλλη άκρη της γης
κάποιος βλέπει τον ήλιο
να πέφτει ξανά
όμως ξανά ανάβει
ο φάρος του κόσμου
χτυπάει ξαφνικά τα φτερά του
το φως απ΄τη χώρα των πάγων
βουτάει στην καρδιά σου
κι υψώνεται πάνω απ' τη Γη
του Πυρός.

Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα
ώσπου ν' αρχίσω πια να σ' εμπιστεύομαι
ώσπου να πάψω να φοβάμαι...
μου είχες πει πως θα 'ρθει κάποια μέρα
που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι
τώρα αρχίζω και θυμάμαι

Η αγάπη πληρώνει κρυφά δολοφόνους
συχνάζει σε δρόμους χωρίς γυρισμό
σ' αγαπώ κι ας μην ξέρω ούτε καν τ' όνομά σου
ετοιμάσου σε λίγο θα πεις σε μισώ
είμαι το ένα μισό της σελήνης
μην κλείνεις σε λίγο γεμίζει
το άλλο μισό
η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια
ρωτάει ποιος διψάει
ψιθυρίζεις "εγώ"