(Σε αυτο το ποστ θα προσπαθησω να δωσω μια αισθηση του 12ου οικου μεσα απο την προσωπικη μου εμπειρια.)

Εχουν ειπωθει πολλα για το 12 οικο.Καμια φορα νιωθεις πως ισχυουν τοσο..οσο.  Που βρίσκεται αληθεια; Δεν θα μπορουσα να δωδω σαφες απαντησεις. Το μονο που μπορώ να κανω είναι να εκφράσω τις εμπειρίες μου.

Θυμάμαι ως παιδί πως αγνοούσα το σώμα. Ενιωθα πάντα το σώμα ξένο πάνω μου,σαν το κουβαλάω,φορτίο, κι όχι να με κουβαλά εκείνο ως ψυχή.Οταν μου έκανε μπάνιο η μητέρα μου κι έβλεπα το σώμα μου στον καθρέφτη νόμιζα πως κοίταζα κάποιον άλλο. Μου άρεσε να κοιτάζομαι στους καθρέφτες όχι από ναρκισσισμό αλλά γιατί μου φαινόμουν παράξενος.Μου φαινόμουν ολοσδιόλου ξένος. Σαν να ημουν ξενιστής μεσα στο ίδιο μου το σώμα ,όπως το αντιλαμβάνομαι σήμερα. Συχνα κολούσα το πρόσωπο μου στους καθρέφτες  γιατί ήταν το πιο παράξενο μου σημείο.

Δυο μάτια, δυο σχισμές για χείλια. Τρίχωμα στο κεφάλι, δυο αυτιά.Ολα σε ζευγάρι.

Τι παράξενο;Ελεγα μεσα μου.Γιατι αραγε να τα εχουμε όλα σε ζευγάρι; Δε μου φαινομουν ασχημος αλλα ουτε και ομορφος ,ειχα την αισθηση απλα ότι ειμαι ένα παραξενο ον.Συχνα κοιταζα τις κορες των ματιων πως ανοιγοκλεινουν σαν να μελετουσα με τον μεγεθυντικο φακό κατσαρίδες.

 Ετσι λοιπόν δεν νοιαζόμουν καθημερινά και πολύ για το σώμα μου.Δεν έτρωγα σωστα γιατί βαριόμουν να φάω. Οταν δεν ξέχναγα την πείνα μου την κατευναζα με κατι γρηγορο, (γλυκα,καραμελες,παγωτο).Ημουν κοινος κακοφαγος παρα τις προτροπες του περιβάλλοντος μου.Γιαυτο λοιπον σαν παιδι ημουν πολύ αδυνατος.

Το περιβάλλον μου σκλήρενε τότε και προσπαθούσε να μου βάλει κανόνες και όρους, να νοιαστώ για το σώμα. Συχνά νόμιζα πως είμαι καποιος άλλος.Η μάλλον καλύτερα επελεγα να είμαι κάποιος  (που προφανως δεν ημουν η ήμουν αφου δεν ειχα ετσι κι αλλιως αισθηση εαυτου;).Αλλα δεν μπορούσα να είμαι ποτέ ένας συγκεκριμμένος.Ηταν πολύ δύσκολο να δομήσω μια αισθηση εγω με συγκριμμένη γκάμα ορέξεων . Αυτό συνέβενε γιατί έπιανα τον εαυτό μου τις περισσότερες φορές να είναι κενό χωρίς καμία από αυτές τις επιθυμίες, τόσο πολύ που θα μπορούσα να υποκριθώ και να βιώσω όλες τις επιθυμίες που γνώριζα.Αυτο λιγάκι με τρόμαζε, οπότε παρέμενα στην αυτήν την κενότητα του πουθενά.

Το ίδιο μπορούσα να γίνω πολύ κινητικός εως καθόλου. Μπορούσα να περάσω ,ώρες και μέρες χωρίς να βγω από το δωμάτιο μου χωρίς να ασχοληθώ με τίποτα.Οταν γινόμουν κινητικός διένυα χιλιόμετρα γύρω από την τραπεζαρία του σπιτιού η θα μπορούσα να χαθώ σε μια πόλη. Το περιβάλλον παρότι με πρέτρεπε να βγαίνω από το σπίτι μου έθετε περιοριστικους όρους. Ο κόσμος μου έπρεπε να έχει σύνορα.

 Όταν κακόφαγος και απαξιώνοντας την ύλη δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα με καθημερινές ασχολίες. Πολλές φορές έχανα το χαρτζιλίκι στο σχολείο και έμενα νηστικός σε όλη τη διάρκεια, παραλληλα κακόφαγος και αδύνατος ,ξεχνώντας πολλές φορές τον σάκο μου μέσα στην τάξη ενώ η τάξη σχολούσε.

Η πρώτη φορά που ένιωσα πως έχω Εγώ ήταν όταν τσακώθηκα με ένα άλλο παιδί στο σχολείο. Με είχαν πολλές φορες κατσαδιάσει συμμαθητές αλλα δεν έπαιρνα θέση, μόνο στεκόμουν εκεί ανέκφραστος και τους άκουγα.Την συγκεκριμμένη φορα ο τσακωμός ήταν εντονότερος, ανοιξα το στόμα πολύ λίγο αφού έτσι κι αλλιώς δεν μίλαγα πολύ όπως έλεγαν ολοι οι παιδαγωγοι.Ο τσακωμός κατέληξε σε ξύλο.

Δε τσακωνόμουν για τον εαυτό μου, τσακωνόμουν για μια άδικη πράξη. Οι γροθιές έπεφταν σύννεφο αλλά δεν ένιωθα πόνο.Μου φαινόταν τραγικό πως ένας άνθρωπος προσπαθεί να προκαλέσει σωματικό πόνο σε κάποιον άλλο απλα για να τον κάνει να νιώσει ψυχικό!Η σκέψη αυτή έβγαλε από μέσα μου μια χειμαριώδη οργή. Όχι θυμό.Οργή! Υστερα από αυτό το σώμα δεν ένιωθε πόνο, η σχέση μου μετάξυ σώματος και ψυχής είχε διαχωριστεί πλήρως.Μέσα από σώμα αλλα στην ουσία χωρίς σώμα πάλευα. Ηξερα καλα πια όμως πως ο άλλος νιωθει πόνο μέσα από το σώμα. Εκστασιασμένα κόντεψα να τον στραγγαλίσω. Κατι μέσα  μου κραυγαζε

«Τιθασεύεις την ψυχή μέσα από το σώμα κι αυτό είναι αισχρό!Μόνο η ψυχή τιθασεύει το σώμα!»

Την επόμενη μέρα ο κηδεμόνας μου βρισκόταν στο σχολείο.

«Ο γιός εξέφρασε μια βίαιη συμπεριφορά που δεν έχουμε ξαναδεί σε αυτό το σχολείο.»

Από  εκείνη τη μέρα έμαθα πως υπάρχουν όρια. Το σώμα πρέπει να λειτουργεί  ως φραγμός της ψυχής  κι άλλωτε ως μέσο έφρασης της. Τότε έπιασα και την πρώτη μπάλα στα χέρια μου , έγινα θεληματικός απέναντι στις σωματικές δραστηριότητες.

Άρχισα να βάζω όρια στον εαυτό μου, δεν έχανα (τοσο συχνα τουλαχιστον) το χαρτζιλικι μου στο σχολείο.Μου άρεσαν πλέον κάποια φαγητά, δεν γύριζα σπίτι πολύ λερωμένος, εβγαινα από το δωμάτιο και τηρούσα τα όρια, χωρικα υδατα και εναεριο χωρο. Ασχετα αν ποτέ δεν έγινα μετρ σε αυτό το είδος  προσπαθησα να ζησω μεσα στον κόσμο κι όχι μέσα από τον κόσμο.