- Aκουσε ακόμη τούτο. Στο φεγγάρι τʼ αγάλματα λυγίζουν κάποτε σαν το καλάμι ανάμεσα σε ζωντανούς καρπούς – τʼ αγάλματα ,κι η φλόγα γίνεται δροσερή πικροδάφνη, η φλόγα που καίει τον άνθρωπο, θέλω να πω.

- Είναι το φως… ίσκιοι της νύχτας…

- Ίσως η νύχτα που άνοιξε, γαλάζιο ρόδι, σκοτεινός κόρφος, και σε γέμισε άστρα κόβοντας τον καιρό.Κι   όμως τʼ αγάλματα λυγίζουν κάποτε, μοιράζουν τον πόθο στα δυο, σαν το ροδάκινο, κι η φλόγα γίνεται φίλημα στα μέλη κι αναφιλητό κι έπειτα φύλλο δροσερό που παίρνει ο άνεμος• λυγίζουν• γίνονται αλαφριά μʼ ένα ανθρώπινο βάρος. Δεν το ξεχνάς.

- Τʼ αγάλματά είναι στο μουσείο.

- Όχι, σε κυνηγούν, πως δεν το βλέπεις; θέλω να πω με τα σπασμένα μέλη τους, με την αλλοτινή μορφή τους που δεν γνώρισες κι όμως την ξέρεις.

… Αλήθεια, τα συντρίμμια δεν είναι εκείνα• εσύ ʽσαι το ρημάδι• σε κυνηγούν με μια παράξενη παρθενιά στο σπίτι στο γραφείο στις δεξιώσεις των μεγιστάνων, στον ανομολόγητο φόβο του ύπνου• μιλούν για περιστατικά που θα ήθελες να μην υπάρχουν ή να γινόντουσαν χρόνια μετά το θάνατό σου, κι  αυτό είναι δύσκολο γιατί…

- Τʼ αγάλματά είναι στο μουσείο. Καληνύχτα.

- …γιατί τʼ αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια,

είμαστε εμείς. Τʼ αγάλματα λυγίζουν αλαφριά… καλη- νύχτα