Θυμάμαι ήμουν μόλις 9 οταν κάθισα να γράψω την πρώτη ιστορία μου μικρού μήκους.Ανοιξα το σπυραλ τετράδιο μου κι εκει που ειχα τα μαθηματικά ξαφνικά άρχισα να γράφω.Η αλήθεια είναι πως οι συγγραφείς πάντα με εκνεύριζαν.Σκεφτόμουν, μα πως μπορεί να είναι κάποιος συγγραφέας, είναι επάγγελμα αυτό. Είχα καταλάβει, ίσως λανθασμένα , η ίσως με καποια μεσσαιωνική λογική πως κάποιος θα έπρεπε να κανει κάτι άλλο για να ζήσει ξεχωρα απο αν γράφει. Οι συγγραφείς δεν με συνεπήραν ποτέ χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μου αρέσουν κάποιοι περισσότερο και κάποιοι λιγότερο. Μάλλον μελλοντικό παιδί του Φίοντορ Ντοστογέσκι είχα μια διαφορετική άποψη για το πως πρεπει καποιος να βγάζει το ψωμί του και τη θέση μπορεί να έχει η λογοτεχνία στη ζωή του.

Ενα κενό τετράδιο, skang η whatever ηταν παντα μεγάλος πειρασμός, ακριβώς επειδή ήταν κενό.Εβλεπα την λευκάδα του κι ένιωθα μια παρόρμηση να το γεμίσω.

Πάντα έγραφα βλέποντας εικόνες.Δεν είμαι πολύ καλός στα διανοητικά μονοπάτια.Ασφυκτιώ.Ηθελα να γράφω γιατί στο νου μου ξεπετάγονταν εικόνες απο το πουθενά.Μπορούσα να τις ντύσω με λέξεις όμορφες, στρογγυλές, τραχιές, κρυσταλώδεις, whatever.Oπως δεν είμαι και καθόλου καλός ομιλητής όταν πρέπει να λύσω διανοητικούρες.Μονο όταν ο λόγος μου έχει ένα σθεναρό συναισθηματικό φορέα γίνομαι καλός.

Σαν όλα τα παιδιά ζωγράφιζα.Αλλά οι ζωγραφιές μου δεν ήταν φωτογραφίες.Ηταν ιστορίες.Τα περιεχόμενα μην το συζητάς καν. Πολλές φορές καθόμουν να ζωγραφίσω μόνο και μόνο για να πω μια ιστορία.Δεν λάτρεψα ποτε τους μαρκαδόρους και βαριόμουν τις ξυλομπογιές.Αγάπησα ομως τις κηρομπογιές γιατί ξέφευγαν απο τα πλαίσια , μουτζουρωναν πολύ, έλιωναν στα χέρια σου, άλλαζαν χρώματα η μια πάνω στην  άλλη.Οταν μου αγόραζαν καινούργιους μαρκαδόρους στο σχολείο στεναχωριόμουν.Ολοι πια επρεπε να έχουμε μαρκαδόρους;;!!

Και κάτι μαρκαδόρους ΝΑ, σαν χοντρα λουκάνικα.Εβλεπα τις χοντροδαχτυλάρες των συμμαθητών με καινούργιους μαρκαδόρους η κάτι αδύνατα χεράκια που δεν μπορούσαν καν να κρατήσουν εναν χοντροκομμένο μαρκαδόρο και εκνευριζόμουν.Καθε χρόνο η ίδια δουλειά.

"Μη μου παρεις μαρκαδόρους φέτος" ελεγα της μάνας μου ψιλοτσατισμένος

" Μα τι..δεν θα παρεις μαρκαδόρους φέτος;Και πως θα κάνεις χειροτεχνίες;"

"εε..θα δανειστώ απο τους άλλους έλεγα."

"ελα τωρα που θα δανειστείς απο τους άλλους, καθένας πρέπει να έχει τους μαρκαδόρους του.." Ενιωθα να με στραγγαλίζουν.

Ασε εκείνες οι σπαστικές κηρομπογιές.Με τις μύτες σαν καλαμάκια.Ελεος και τρισέλεος , ελεγα απο μέσα μου.Αλλοι έπαιζαν ξυφομαχια με αυτές, κάποιος σε τσιμπώσε στον κώλο.Οι μύτες των δικών μου ήταν πάντα σπασμένες.Το μόνο όμορφο στις ξυλομπογιές ήταν όταν τις ξύνεις.Οταν βλεπεις το πριονίδι να στριφογυρίζει και να κανει σπείρες.Το χρώμα περίγραμμα κι ύστερα τα ΄χερια σου είναι μπογιατισμένα.Ετσι λοιπον εσπαγα τις μυτες του για να σηκώνομαι να τις ξυνω.Περναγε και η ωρα του μαθηματος ετσι.Καλυτερα!Ολοι ηλιους , δεντρα, τη μαμα τους και το μπαμπα τους επρεπε να ζωγραφιζουν εκεινη την ωρα.Ολοι τις ιδιες ζωγραφιες εκαναν.

Μια μέρα σκύβει δίπλα ένας συμμαθητής και με ρωτά:

"Τι θα ζωγραφίσεις;"

του απαντώ "Εναν ηλιο, το σπιτι μας, τη μαμα μου, τον μπαμπα μου, την αδερφη μου, τη γιαγια μου και το σκυλί μας ."

Α ωραία , μου λέει , αυτό θα κάνω κι εγώ.Επειτα απο ένα τεταρτο είχα κανει έναν εξωγίηνο να κατατροπώνετε απο έναν υπερφυσικό μαχητή και μου λέει " Εη δεν έκανες αυτό που έλεγες."

Πίσω στο γράψιμο.

Δεν είχα ποτέ κάτι συγκεκριμμένο στο μυαλό μου για να γράψω.Καθόμουν προστά στο παρθένο skang  που έμοιαζε με χιόνι απάτητο και έκανα μια κίνηση, η μία έφερνε την άλλη και αυτή η διαδικασία ξεπηδούσε εικόνες.

Τα λευκά χαρτιά ήταν παντα πειρασμός όχι επειδή είχα κατι να γράψω αλλά γιατί ήθελα να τα γεμίσω , έτσι ακαθόριστα με κάτι που δεν ήξερα.Το μόνο που ήξερα ήταν πως είχα μια τεράστια ιδέα της οποίας το περιεχόμενο όμως δεν γνώριζα , αρα ήταν μάλλον η παρόρμηση σου και ένα είδος αυτοπεποίθησης που δεν ηξερα απο που πηγάζει. Μεγάλωσα συνέχισα να μη θεωρώ τους συγγραφείς ιδιαίτερους, γιαυτό και δεν ένιωσα ποτέ την ανάγλη να γίνω συγγραφέας.Οι κενοί χώροι ακόμα κάνουν τους συαλογόνες αδένες μου να εκκρίνουν παχυλό υγρό όταν τους κοιτάζω. Τα χαρτιά είναι ακόμα τροφαντά σαν ανοιχτοί ορίζοντες αλλα και το λευκό word δεν πάει πίσω..

Καλημέρα.