Bγήκε μπροστά στην ομήγυρη  με ένα κύπελο στο χέρι υψωμένο.

Περπατούσε τελετουργικά ,τα μάτια του είχαν χαθεί,είχαν πάρει το πιο βαθύ μαύρο χρώμα του σύμπαντος.Εκεί πουδεν υπάρχουν όνειρα ή εκεί πουτα όνειρα γεννιούνται πριν γίνουν όνειρα.Ακαθόριστες δυνάμεις,δεν θυμίζουν τίποτε απο συνείδηση, απο σεληνιακά έτη, απο γεννοβολήματα του ήλιου ,αστέρες, και φώς. Εκεί πεθαίνει το καθετί

μέσα στο σκοτάδι και γεννιέται ξανά μέσα απο σκοτάδι.

Η μαύρη νύχτα της ψυχής. Τραγούδι που δεν τραγιουδιέται ποτε.  Θάνατος. 

Eνα μικρό βαλς ακούστηκε απο μια άκρη του δωματίου.

Εκοψε την παλάμη του με ένα  μαχαίρι : "Δευτε λαβετε..Τούτο εστί το σώμα μου..Τούτο εστί το αίμα μου.."

 Γέμισε τα ποτήρια του με το σκουρόχρωμο πυκνό του αίμα. Τροφή απο την ψυχή του..Ηπιαν, ήπιαν..οπως δεν ήπιαν ποτε.Ζαλίστηκε, τα ποτήρια παραγκωνίστηκαν.

¨Θέλουμε ολάκερο το θεό.." φώναξε κάποιος..

Ζαλίστηκε. Έπεσε πανω στη μαρμαρινη τράπεζα. Χίμηξαν πάνω του. Τον έπιναν, τον έτρωγαν, τον κατασπάρασαν.

"Τούτο εστί το σώμα μου.." ψέλισε με βλεμμα ανέκφραστο, στο κενό. Του έσκιζαν της σαρκες, ένιωθε τον εαυτό του μέσα στα κορμιά τους, πόναγε με ένα πόνο σκληρό αλλά γλυκό σαν μπαμπάκι που έκοβε.Τον έτρωγαν.Κι όλο χανόταν, μέσα τους κι απο τον εαυτό του. Εφτασαν στην καρδιά του. Δεν μπορούσε πλέον να τους δει, δεν έβλεπε τον εαυτό του.