Εκείνο που με απασχολεί είναι εάν μιλάμε για εμπιστοσύνη με το 'καλημέρα σας'. Είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο?
Η εμπιστοσύνη μπορεί να κερδίζεται ή να προσφέρεται εν λευκώ, και απλά έρχεται η στιγμή για να επιβεβαιωθεί εάν η επιλογή του προσώπου ήταν σωστή ή όχι. (Συνήθως δεν είναι)
Μήπως όμως η εμπιστοσύνη μετατρέπεται σε κάποιο άλλο συναίσθημα με το πέρασμα του χρόνου κι εμείς συνεχίζουμε να το ονομάζουμε έτσι?
Βέβαια, από την άλλη πλευρά, σύνηθες χαρακτηριστικό των ανθρώπων είναι να δείχνουν εμπιστοσύνη σε κάποιον τελειως άγνωστο, όπως ειμεις εδω μέσα, ο άγνωστος ανταποδίδει την εμπιστοσύνη και δεν τίθεται θέμα προδοσίας. Τέλος. Αυτό τι είναι, κάποιος άγραφος κανόνας?
Το μωρό είναι αφημένο στα ένστικά του και μόνο αυτά. Δε διαθέτει κανέναν αλλο μηχανισμό, ευτυχώς για εκείνο. (?)
queen, αν εμπιστεύμαι σημαίνει ότι έχω τη δύναμη να δεχτώ την προδοσία, σημαίνει ότι έχω ήδη προδικάσει ότι θα συμβεί?
Ζαλίστηκε το κεφάλι μου!

Ολα τελικα ξεκινανε απο το "ακουω".. Ακουω εμενα, τον αλλο, την αληθεια και το ψεμα του. Και τα κρινω, τα συγκρινω, τα ξεχωριζω αν μπορω και βγαζω τα συμπερασματα μου.
Η αληθεια ειναι οτι εγω η ιδια τα εχω λιγο μπλεγμενα στο μυαλο μου. Δεν ξερω αν η εμπιστοσυνη (πρεπει να) προυπαρχει ή (να) κερδιζεται μερα τη μερα.. Δεν ξερω αν ειναι το δομικο υλικο ή ο σπορος.. Ισως καποιοι ανθρωποι ειμαστε τοσο εξωφρενικα καχυποπτοι που καταληγουμε -οσο αντιφατικο κι αν ακουγεται- τοσο εξωφρενικα αφελεις..
Δεν ξερω λοιπον, αν ειναι και κανεις μας αξιος εμπιστοσυνης, δεδομενου οτι ειναι η ιδια η κριση σου που σε προδιδει τις περισσοτερες φορες, ουτε αν ειναι τελικα θεμα προαιρεσης αφου στις σχεσεις δεν "παιζουμε" μονοι μας.
Σ'αυτο που κατεληξα, ομως, ειναι οτι "εμπιστευομαι" σημαινει "εχω τη δυναμη να δεχτω την επερχομενη προδοσια". Σημαινει οτι ξερω οτι θα με πληγωσεις γιατι εισαι ανθρωπος κι αυτο κανουμε οι ανθρωποι αλλα δεχομαι να μοιραστω κομματια του εαυτου μου μαζι σου οχι γιατι το αξιζεις, αλλα γιατι εγω θελω να το αξιζεις.
 Η εμπιστοσυνη δεν χανεται ή κερδιζεται , δεν ειναι κατι που το δινεις ή το κρατας γιατι απλα η εμπιστοσυνη δεν υπαρχει. Ετσι ονομαζουμε τη δυναμη ή την αδυναμια μας να ρισκαρουμε την ανατροπη ολων οσων πιστευουμε οτι ξερουμε για τον εαυτο μας..

" έχετε δει πώς κοιτάζουν τα μωρά τη μητέρα τους? γιαυτά είναι το κέντρο- όλα όσα κάνει είναι το παν- είναι έρμαια- παραδόμένα, αδύναμα.."

Jour γραφεις πολλά. Το βραδυ που θα έχω χρόνο θα τοποθετηθώ. Η fire αναβει φωτιά κι εξαφανίζεται?

το θέμα είναι οτι δεν μπορούμε να ξερουμε από πριν πόσο μπορεί να χειριστέι ο άλλος.
για μένα την miss παρόρμηση όλων των εποχών αυτό ειναι βάσανο :s
1 στους 100 πάντως το δείχνει και είναι αυτός που χρήζει της πολύ μεγάλης εμπιστοσύνης.
επίσης ένα άλλο γνώρισμα των άξιων για την  εμπιστοσύνη μας είναι οτι ξέρουν / μπορούν/θέλουν να συγχωρούν ή να δικαιολογούν τη δική μας αδυναμία να αντεπεξέλθουμε ή να μας ενθαρύνουν οταν δουν οτι διάολε- προσπαθούμε.
 
* το παραπάνω δεν έχει να κάνει με όλες τις περιπτώσεις..δηλ δεν υπάρχει θέμα προσπάθειας να είμαστε άξιοι εμπιστοσύνης αν τίθεται το αν θα την πέσεις στον άντρα της άλλης/γυναίακ του άλλου για παράδειγμα..αυτό πρέπει να γίνεται μπαμ και κάτω
 
** έχετε δει πώς κοιτάζουν τα μωρά τη μητέρα τους? γιαυτά είναι το κέντρο- όλα όσα κάνει είναι το παν- είναι έρμαια- παραδόμένα, αδύναμα..
αυτό που κινεί τη μητέρα να κάνει τα σωστά είναι το ένστικτο και βεάβαια η προσωπική ποιότητα.
το τι κάνουμε, πόσο ικανοποιούμε τη συνθήκη εμπσιτοσύνης που μας δείχνουν , το πώς είναι δείκτης της προσωπικής μας ποιότητας και των ενστίκτων κάτω από τα οποία φερόμαστε.
 
*** θκατά, πάλι βαρετή ακουγομαι
 

...opws va8mologeitai ena grapto..
prin arxiseis na to diavazeis, pairnei 10 me tono.

"μη δινεις στον αλλο παραπανω απο αυτο που μπορει να χειριστει"
* * * * * 10/5

Διαβάζοντας τα σχόλια μου ήρθε πολύ έντονα στο μυαλό μια φράση από το D2- όπου μετά από κάποια quests και αφού τραβάς των παθών σου τον τάραχα σου λέει αυτή που σου τα δίνει "μπλα μπλα μπλα ..  u restored my faith to humanity μπλα μπλα μπλα"
Μετά σε στέλνει για πιο δύσκολα..
_
Είμαι τόσο ενθουσιώδης και απλή που το μεγαλύτερό μου μαρτύριο είναι να προσπαθώ να μην ανοίγομαι, να μην δείχνω εκ των προτέρων εμπιστοσύνη -και αυτό προέκυψε από μακράν πικρή πείρα.
Από την άλλη γίνομαι εντελώς γελοία ότνα προσπαθώ να είμαι καχύποπτη, δεν είναι στη φύση μου.
Τη συγκεκριμένη σύγκρουση φύσης και θέσης τη σιχαίνομαι όσο τίποτα άλλο..
Ίσως είχα την τύχη να διακρίνω πώς θα πρέπει να μου φέρονται αυτοί που αξίζουν να χαίρουν της εμπιστοσύνης μου και αυτή η ευχέρεια συγκριτικής κρίσης μάλλνο με διευκολύνει στο να περιορίζω τον παρορμητισμό μου.
Από την άλλη..το μεγάλο ερώτημα είναι αν εγώ είμαι άξια εμπιστοσύνης.
και η πολύ πικρή απάντηση είναι : εξαρτάται από την περίσταση.
 
 

Υπάρχει και η άποψη που λέει δε χτίζεις, αλλά φυτεύεις. Φροντίζεις, προστατεύεις κάνεις υπομονή και μεγαλώνει το δέντρο που διάλεξες να βάλεις στην αυλή σου. Όλα αυτά βέβαια Χ2, γιατί ένας μόνος του δε μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο.

Αν κλονιστει η εμπιστοσυνη μετα χαλανε οι σχεσεις(πασης φυσεως) των ανθρωπων, ειναι ενα απο τα δομικα στοιχεια για τις σχεσεις μας