Μεχρι τελικης πτωσης.. Ειναι να μην πιστεψω σε κατι. Μερικες φορες μου μοιαζω σαν ρομποτ που συνεχιζει να προχωραει ενω εδω και αρκετη ωρα εχει βρει τοιχο. Κι αυτο γιατι δυσκολα πιστευω σε κατι. Παντα το εκανα και συνηθως ο τοιχος υποχωρουσε κι εγω απλα συνεχιζα.. Αλλα τις τελευταιες μερες εχω αρχισει να αμφιβαλλω.. Και για τον τοιχο και για τη δυναμη μου να τον μετακινησω.. Παντα πιστευα οτι αν μπορεις να βοηθησεις καποιον, δεν υπαρχει ουτε ενας λογος να μην το κανεις ακομα και με κοστος τη δικη σου ηρεμια. Παντα πιστευα οτι ποτε δεν μπορει να σε νικησει αυτο που εχεις αναγνωρισει, ποτε! Και παντα πιστευα οτι ενας πολεμιστης με ξιφος του την κατανοηση και ασπιδα τη δικαιοσυνη, ειναι αητητος και ακλονητος.  Παντα κριτης του εαυτου σου και ποτε κριτης των αλλων, μονο βοηθος και υποστηρικτης.

Δεν νομιζω οτι μπορω πια να το κανω. Κουραστηκα να κοπαναω στον τοιχο, οχι γιατι με ποναει και με εξαντλει, ποτε δεν με πτοησε αυτο, αλλα γιατι ειναι ανωφελο. ΑΝΩΦΕΛΟ. Ισως πρεπει να το δεχτω.. Μαλλον καποιες φορες απλα δεν αξιζει τον κοπο..