Αυτό που ζω είναι πόλεμος.

Αυτη τη στιγμή πιάνω σήμα απο κάποια ξέμπαρκη σύνδεση στη γειτονιά.Δεν έχω ακόμα νετ σπίτι.Μένω λίγα μέτρα έξω απο το κέντρο του Ρότερνταμ.Αλλού ξεκίνησα και αλλού βγήκα. Είναι όμως ωραία εδώ. Είμαι καθισμένος στο μικρό πίσω μπαλκονάκι που το μεσημέρι διαπίστωσα πως μπορώ να ξεκλέβω σήμα.Ειναι το μπαλκονάκι που απλώνω ρούχα. Εβαλα τα ρούχα όλα μέσα ,έβγαλα μια καρέκλα , εβαλα το λάμπτοπ στα γόνατα και here i am.. Eξω κάνει ψοφόκρυο, γυρω στους μειον 2  και γιαυτο εβαλα το παλτό μου και τις ορειβατικές κάλτσες μου για να μη ξεπαγιάσω. Η εκδοτική με πιέζει να τελειώσω το μυθιστόρημα μου και βαριέμαι τόσο πολύ. Απο δω πίσω πάντως μπορώ και βλέπω μερικά σπίτια να φεγγοβολούν, είναι δυο μέρες που το κάνω αυτό,το φώς τους σπάει την παγωμένη νύχτα. Εκλεισα την πόρτα να μην ενοχλήσω το συγκάτοικο μου και ξεκινώ να γράφω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου τα ερεθίσματα είναι τοσο ισορροπήμενα που δεν μου στερούν την ανάγκη να γράψω αλλα και δεν μου τη διογκώνουν για να με πνίξει. Κάπου εδώ ,που έφτασα τυχαίο και δεν είχα σκοπό να βρεθώ βρίκα ένα τόπο που μου μοιάζει.

 http://www.youtube.com/watch?v=ZuzKHGU3Vco