Μίλησε μου για την αγάπη είπε ο Σαρακινός.

Η αγάπη είπε  το αγόρι , είναι σαν σπάργανο της νύχτας στην αρχη..Απο νύχτα αρχίζει, ύστερα γίνεται μέρα.Το απομεσήμερο θεριεύβει και το βράδυ παραδίδει τον εαυτό της.Αλλα μη ξεχνάς,είπε μετά απότομα το αγόρι σχεδόν τρομαγμένο:υπάρχει και μια αλλη στιγμή της μέρας ,τοτε που ο ηλιος διψα να ξεμυτισει  μα φαινεται ,τοτε η αγάπη ξεχνιέται.

Ο Σαρακινός έδειξε να απορεί. Και τι νόημα έχει μια αγάπη που ξεχνιέται; ρωτησε στο αγόρι.

Εκείνο δεν μίλησε, είχε παρει το κυρτό σπαθί του και το ανέμιζε κόβωντας τους κόκκους άμμου ο νυχτερινός αέρας της ερήμου.Οταν εκέινος ξέχασε την ερώτηση , συνέχισε.

Η αγάπη όταν ξεχνιέται αγαπά χωρίς όρους, η αγάπη οταν ξεχνιέται μοιάζει με αυτή τη θύελλα, ενα σπαθί είναι αδύνατο να την κόψει, μια λεπίδα ειναι ανίκανη να την τραυματίσει. Ειναι παντου σαν του κόκκους τουτης της αμμου και παράλληλα πουθενά.Η αγάπη αυτή δεν ζητά να βρίσκεται, ούτε να έχει, δεν απαιτεί τίποτα παρα μονάχα να είναι αγάπη.

 Ο Σαρακινός έκανε πως δεν καταλάβαινε αυτού του είδους την αγάπη. Το παιδί ειπε: Δεν πειράζει.Γιατί υπάρχουν πολλοί τρόποι να αγαπάει καποιος.Και ειναι όλοι του ίδιοι θεού και κανενας λιγότερος απο τον άλλο. Ο Σαρακινός πήγε μέσα στη σκηνή να πλαγιάσει. Ο άνεμος κόπασε, κόκκος άμμου δεν έμεινε πια στον αερα.Ηταν ολοι πάλι ιδιοι ,ήταν η ψυχή της ερήμου.

http://www.youtube.com/watch?v=UuLVhWbDfTg