Μίλησε μου για την αγάπη είπε ο Σαρακινός.

Η αγάπη, είπε  το αγόρι , είναι σαν σπάργανο της νύχτας στην αρχη..Απο νύχτα ξεκινά, ύστερα γίνεται μέρα.Το απομεσήμερο θεριεύει και το βράδυ παραδίδει τον εαυτό της.Αλλα μη ξεχνάς,είπε μετά απότομα το αγόρι σχεδόν τρομαγμένο:υπάρχει και μια αλλη στιγμή της μέρας ,τοτε που ο ηλιος διψα να ξεμυτισει  μα  δε φαινεται ,τοτε η αγάπη ξεχνιέται.

Ο Σαρακινός έδειξε να απορεί. Και τι νόημα έχει μια αγάπη που ξεχνιέται; ρωτησε το αγόρι.

Εκείνο δεν μίλησε, είχε παρει το κυρτό σπαθί του Σαρακινού και το ανέμιζε κόβωντας τους κόκκους άμμου που ο νυχτερινός αέρας σήκωνε της απο χάμω .Οταν εκέινος ξέχασε την ερώτηση , συνέχισε.

Η αγάπη όταν ξεχνιέται αγαπά χωρίς όρους, η αγάπη οταν ξεχνιέται μοιάζει με αυτή τη θύελλα, ενα σπαθί είναι αδύνατο να την κόψει, μια λεπίδα ειναι ανίκανη να την τραυματίσει. Ειναι παντου σαν τους κόκκους τουτης της αμμου και παράλληλα πουθενά.Η αγάπη αυτή δεν ζητά να βρίσκεται, ούτε να έχει, δεν απαιτεί τίποτα παρα μονάχα να είναι αγάπη.

 Ο Σαρακινός έκανε πως δεν καταλάβαινε αυτού του είδους την αγάπη. Το παιδί ειπε: Δεν πειράζει.Γιατί υπάρχουν πολλοί τρόποι να αγαπάει καποιος.Και ειναι όλοι του ίδιοι θεού και κανενας λιγότερος απο τον άλλο. Ο Σαρακινός μπήκε μέσα στη σκηνή να πλαγιάσει. Ο άνεμος κόπασε, κόκκος άμμου δεν έμεινε πια στον αερα.Ηταν ολοι πάλι ιδιοι, μερος της ερήμου ,ήταν η ψυχή της ερήμου.

http://www.youtube.com/watch?v=UuLVhWbDfTg