Το κοριτσακι δεν μεγαλωσε, μεγαλοεδειξε. Και την μπερδεψαν, την εβαλαν αναμεσα τους. Τωρα φοβαται..

Το κοριτσακι δεν δυναμωσε. Σκληρυνε, παγωσε, μαγκωθηκε..

Το κοριτσακι δεν ανεξαρτητοποιηθηκε. Εμεινε μονο του, νιωθει μονο του.

Ολοι ειναι μεγαλοι εκει που βρισκεται και δεν την καταλαβαινουν, ολοι ειναι ξενοι εκει που βρισκεται και δεν συνεννοειται. Το κοριτσακι φοβαται μα δεν μπορει μπορει να κλαψει. Δεν μπορει να ζητησει βοηθεια. Το κοριτσακι δεν πρεπει να φοβηθει γιατι ολοι θα του πουν πως ειναι κοριτσακι.

Μα αυτο, ποναει. Ποναει και τρεχει. Τρεχει γιατι ειναι κοριτσακι ακομα. Κι ας ειναι η μονη που το ξερει. Τρεχει γιατι αυτο ξερει να κανει- απο παιχνιδι βιαστηκε να το κανει αναγκη..

Το κοριτσακι θελει να συγχωρησει πια τον εαυτο της που ειναι κοριτσακι, γιατι οι λυκοι παντα θα την βλεπουν σαν προβατο κι ας ειναι μεσα της πιο λυκος απο τους λυκους.