Εχω πνιγει σε εργασιες και σημειωσεις, χαρτουρα παντου, τα ματια μου ειναι κοκκινα μονιμα και το μυαλο μου ειναι τιμωρια ορθιο με το ενα ποδι. Εχω τα συναισθηματικα μου περα δωθε τόσους μηνες- μας γ@μησε η αφροδιτη και ο κρονος εφετος- αλλα τα αγνοω επιδεικτικα- λεω δεν προλαβαινω να ασχοληθω η αληθεια ειναι οτι φοβαμαι.. Πήγα λοιπον σημερα να δωσω, δυο μαθήματα παρακαλω, πισωκολλητα.. Δεν εχω ιδεα πως εγραψα  μαλλον γιατι δεν εχω ιδεα και τι εγραψα, anyways.. Εκει που ειμαι με το στυλο στο πηγουνι αλα Σταη, σε σταση σκεφτομαι και γραφω με προτωφανη ελλειψη εμπνευσης, μπαινει αυτός . Οπου αυτός βλέπε ψηλό μελαχρινό, πράσινο μάτι, λίγο αρ@ιδατος ,λιγο μπηκα γιατι περνουσα κατα τυχη αλλα ειμαι καλο παιδι περαστε με.. Οπου αυτός, δηλαδη, βλεπε το συναισθηματικο μου περα δωθε την τελευταια διετια. Αυτόν δεν τον ξερω, δεν με ξερει.. Τωρα που το σκεφτομαι ισως είχαμε μιλήσει καποια στιγμη πριν απο χρονια , μην ηταν για σημειώσεις μη για στυλό, δεν θυμαμαι να σου πω.. Η ομοιότητα εκπληκτική.. Σηκώνεται το φρύδι, γυαλίζει το ματι , στραβώνει το χαμόγελο , πλαγιο eye contact, αυτά σε δευτερόλεπτα και ξαφνικά συνειδητοποιώ οτι δεν φλερτάρω αυτόν αλλά αυτόν στον οποίο μοιάζει- τάδε εφη το περα δωθε μου.. Σοκ. Οταν σας λεω σοκ, κοκκαλωσα.. Γύρισα σπίτι παγωτό.. Ο ανθρωπος με κοίταζε φεύγοντας εγω τα ματια μια στην πρασινη τεντα μια στο πεζοδρομιο.. Είναι δυνατόν να τον βλέπω παντού? Και χεσ'το αυτο, εδω καποιες μερες ακουω και φωνες.. Είναι δυνατόν να εχω χασει τη διαθεση και την ικανοτητα να φλερταρω, ΠΟΙΑ ΕΓΩ? Δεν είμαι καλά.. Καθόλου καλά δεν είμαι..