"Νομίζω πως ο καιρός να προσπαθώ να βρω την άκρη αρχίζει να τελειώνει"λέει στον εαυτό της και αυτό κυρίως μπας και το πιστέψει και η ίδια γιατί τα νέυρα έχουν σπάσει εδώ και καιρό,η υπομονή έχει τελειώσει και στο δοχείο της "καλής διάθεσης"  φεγγοβολάνε 2-3 σταγόνες ακόμα από το χρυσοκίτρινο υγρό.Κοιτάει την βροχή και αναρωτιέται πού πήγε η πηγή έμπνευσης και η αισιόδοξη προοπτική των πραγμάτων γύρω της ενώ ταυτόχρονα ζωγραφίζει τους υποψήφιους φταίχτες για όλα αυτά που της συμβαίνουν εδώ και 10 μήνες, σε γνωστών και αγνώστων, πλανητών και πλασμάτων τα πρόσωπα.Κι όμως η έκπληξη θα σκάσει σαν μπαλόνι στο πρόσωπό της όταν η αφοπλιστική ειλικρίνια εισβάλει στο τοπίο και της ξεκαθαρήσει την αλήθεια."ΕΣΥ!και μόνο εσύ γλυκια μου φταις!"Ρουφάει μια γενναία γουλιά από τον πικρό καφέ και σκέφτεται πως ήρθε η ώρα να μαζέψει τα κουράγια της και για άλλη μια φορά....να ξεκινήσει.Αλλά αυτήν την φορά προς τα εκεί που θέλει και ΟΧΙ προς τα εκεί που φυσάει ο ζέφυρος όσο ζεστός και αν είναι...αλλιώς και πάλι εκεί θα ξανασυναντηθεί με τον εαυτό της...,στο παλιό γνώριμο βροχερό και καταθλιπτικό τοπίο του"γιατί".