Μια φορά μια παρέα αποτελούμενη από εναν ΙΙμο εναν Λεοντα και εναν Υδροχόο καθόταν αμεριμνοι στην βεραντα του σπιτιού του ΙΙμου ( ζωδιο της παρέας βεβαίως-βεβαίως) και λεγανε διάφορα από αθλητικά, γκομενικά μεχρι κατιναριό (αυτό το έβαλε ως συζητηση ο ΙΙμος), ώσπου καποια στιγμή είχε σκοτινιάσει από το πολύ το πιίρι-πίρι, πήγε ο Υδροχόος  ν' ανάψει το φως ( το παιδί παντα νοιάζεται για το καλό της παρέας) και ξαφνικά η λάμπα καίγεται.

Λέει ο Υδροχόος στον ΙΙμο ρε Απόστολε φέρε μια λάμπα καινούργια να την αλλάξουμε, ζητώντας ταυτόχρονα ως αλτρου'ι'στής που ειναι την συγκατάθεση της λαμπας για την αλλαγή, βλέποντας όμως ότι η λάμπα δεν ξεβιδώνεται τόσα εύκολα, αποφασίζει (πάντα δημοκρατικά, δλδ χούντα έχουμε) να την καταργήσει λέγοντας δεν μαμιέτια και η λαμπα, ξαφνικά καπάκι ερχεται ενας κοινός τους γνωστός,  ο Γιώργος Κριός, τους λέει ώπα αυτη ειναι δουλειά για τολμηρούς αφήστε να την αλλάξω ΕΓΩ προσπαθώντας να την αλλάξει ξεχαρβαλώνει το ντουί αγανακτισμένος κόβει και το καλώδιο ρίχνει κατι γαλλικά και φευγει λεγοντας,  καλύτερα και χωρίς αυτήν.

Αμέσως  όμως πετάγεται ο Λεοντας (Παναγιώτης) βγάζοντας ενα λογίδριο (ως ένας άλλος βασιλιάς), τύφλα νάχει ο λόγος του Βασιλιά και μεσα από μια λαμπρή τελετή εγκαινίων (φωνάζει έναν υποτακτικό-σίγουρα Παρθένο-που περνούσε τυχαία από κει), και κείνος απο μια ασφαλή απόσταση επιβλέπει του έργου για να μην σκονιστεί.

Ο ΙΙμος τέλος βλεποντας όλον αυτό τον πανικό και την ζαλάδα που έχει προκληθεί τους λέει"...καλα ρε...δε με λέγατε να φερω εναν φακό....και με αυτόν μια χαρά θα καναμε την δουλειά μας...!!!"