"Aφέντρα!! " τρέκλισε ο Ήλιος φωνάζοντας. "Το φως μου λιγόστεψε , πως θα ταίζω τα ορφανά μου που προσμένουν να θεριέψω τα άγρια στάχυα;"

 Εκείνη στέκονταν ασημοσκότεινη στο πιο απύθμενο μέρος της ψυχής του και έπνιγε στα φλογισμένα γένια του με την άλυτη ομορφιά της.

"Μισό κομμάτι..Μισό κομμάτι γης..απ'του ανθρώπου το λογικό ζητάω.Του είπε σαν αυταρχική βασίλισσα. Κι ύστερα ολάκερο το γιώμα δικό σου. Να το φωτίσεις όσο θες.." Κι ύστερα πνιχτά μονολόγησε στον ώμο της. "Αν..απο κείνο μείνει τίποτε, απο σένα μείνουν ξάστερα τα αστέρια τούτη τη νύχτα."

Εκείνος, χαροπάλευε μέσα στη θύμηση του εαυτού του. Το κέντρο του είχε χαθεί ωσάν το σπέρμα που πέφτει απ'τα κυκλάμινα. Ποια μοίρα του όρισε το φευγιό του εαυτού του; Επεφτε μεσ'του μισεμού του το κενό σε  ένα παράθυρο αδειανό.

Κι εκείνη την ώρα, εκείνη την άδεια ώρα που αργοπέθαινε, κι ευτής η αχτίνες τους μαχαίρι κακό ξυρίζανε τα γοφιά της μάνας και της κόρης, το χρώμα του αλλοιώτεψε, γλυκάνισο έσταζε απο τις πληγές, γλυκάνισο και μέλι.Δάκρυσε η σελήνη και είπε πως ποτέ της δεν την άγγιξε με τόση περηφάνια. Εκείνη έφυγε απο πάνω του. Ηταν χρυσός.Αλλά μονάχα γύρω του, δεν ήταν ήλιος πια, μα σύννεφο απο μικροσκοπικά χρυσοελεφάντινα αστέρια.

 http://www.youtube.com/watch?v=QJhVM930YXY