"Aφέντρα! " τρέκλισε ο Ήλιοςφωνάζοντας. "Το φως μου λιγόστεψε , πως θα ταίζω τα ορφανά μου πουπροσμένουν να θεριέψω τα άγρια στάχυα;"

 Εκείνη στέκοντανασημοσκότεινη στο πιο απύθμενο μέρος της ψυχής του και έπνιγε τα φλογισμέναγένια του με την άλυτη ομορφιά της.

"Μισό κομμάτι..Μισόκομμάτι γης..απ'του ανθρώπου το λογικό ζητάω. “ Του είπε σαν αυταρχική βασίλισσα.

“Κι ύστερα ολάκερο το γιώμαδικό σου. Να το φωτίσεις όσο θες..Nα σεήλιος ξανά."

 Κι ύστερα πνιχτά μονολόγησε πονηρά στον ώμοτης.  "Αν..απο κείνο μείνει τίποτε,κι  απο σένα μείνουν ξάστερα τα αστέριατούτη τη νύχτα."

  Εκείνος, χαροπάλευε μέσα στη θύμηση τουεαυτού του. Το κέντρο του είχε χαθεί ωσάν το σπέρμα που πέφτει απ'τα κυκλάμινα.Ποια μοίρα του όρισε το φευγιό του εαυτού του; Επεφτε μεσ'του μισεμού του τοκενό σε  ένα παράθυρο αδειανό.

  Κι εκείνη την ώρα, εκείνη την άδεια ώρα πουαργοπέθαινε, κι ευτής οι αχτίνες του μαχαίρι κακό ξυρίζανε τα γοφιά της γης, τοχρώμα του αλλοιώτεψε, γλυκάνισο έσταζε απο τις πληγές, γλυκάνισο και μέλι. Δάκρυσεη σελήνη και είπε πως ποτέ της δεν την άγγιξε με τόση περηφάνια. Έφυγε απο πάνωτου. Ηταν χρυσός. Αλλά μονάχα γύρω του, δεν ήταν ήλιος πια, μα σύννεφο απομικροσκοπικά χρυσοελεφάντινα αστέρια.

 http://www.youtube.com/watch?v=QJhVM930YXY