Ο νεαρός μετ΄αμπελόφυλλα στα μαλλιά μπήκε στη γρανιτένια πόλη του Τελόθ. "Είμαι ο Ίρανοςκι έρχομαι από την Άιρα" είπε 

"μια μακρυνή πόλη που μονάχα αμυδρά θυμάμαι καιγυρεύω να βρω ξανά. 

Είμαι τροβαδούρος και τραγουδώ τραγούδια που έχω μάθεισ΄εκείνη τη μακρυνή πόλη..

μόνη μου επιθυμία είναι να δημιουργώ ομορφιά από ταπράγματα που θυμάμαι από παιδί.

Η περιουσία μου είναι μικρές αναμνήσεις καιΟνειρα..και μια Ελπίδα.."

 

Όταν οι κάτοικοι τουΤελόθ άκουσαν αυτά τα λόγια άρχισαν να μουρμουρίζουν ..γιατί, αν και στηγρανιτένια πόλη δεν ακούγονται γέλια και τραγούδια, αυτοί οι κακόθυμοι άνθρωποιμερικές φορές κοιτάζουν την άνοιξη...

 

Κείνο το απόγευμα ο 'Ιρανος τραγούδησε, και κάποιοςγέρος προσευχόταν κι ένας τυφλός είπε πως είδε..Ομως οι περισσότεροιχασμουριόνταν, άλλοι γελούσαν και μερικοί τράβηξαν για ύπνο, γιατί ο Ίρανος δενέλεγε τίποτε χρήσιμο..απλά τραγουδούσε τις αναμνήσεις, τα όνειρα και τιςελπίδες του..

 

"Αχ Άιρα, πόληαπό μάρμαρο και βήρυλλο....πόσο σ΄έχω πεθυμήσει, Άιρα..

 'Ημουν μικρόςσαν φύγαμε στην εξορία. Μα ο πατέρας μου ήταν βασιλιάς σου, κι εγώ θαξαναγυρίσω μια μέρα σ΄εσένα, γιατί έτσι έχει ορίσει η Μοίρα.

 Σ΄επτά χώρεςσ΄έχω γυρέψει.. κάποια μέρα θα σε βρω , θα βασιλέψω στους δρόμους και σταπαλάτια σου, και θα τραγουδώ γι ανθρώπους που με καταλαβαίνουν.. 

Είμαι ο Ίρανος, πουκάποτε ήμουν πρίγκηπας της ΄Αιρα.."

 

 

Κείνη τη νύχτα οικάτοικοι του Τελόθ έβαλαν τον ξένο να κοιμηθεί σ ένα στάβλο..

 

 

 

(Μα το πρωί.. τονανάγκασαν να διαλέξει..ή θα δούλευε σαν όλους..ή θα φευγε..

'Εφυγε, παρέα μ΄έναμικρό αγόρι, με μεγάλα θλιμμένα μάτια ..ν΄αναζητήσουν παρέα την Άιρα )

 

"Εσύ θα μεμάθεις πώς να ταξιδεύω, κι εγώ θ΄ακούω τα τραγούδια σου κάθε σούρουπο,

όταν τ΄αστέριαανάβουν ένα ένα, φέρνοντας όνειρα στα μυαλά των ονειροπόλων.." είπε τοαγόρι.. 

και κίνησαν μαζί..

Ταξίδευαν χρόνια..απόπολιτεία σε πολιτεία..το αγόρι μεγάλωσε, πολλά χρόνια θα πρέπει να ήρθαν και ναφυγαν...

Το αγόρι δεν ήταν πιααγόρι, αλλά ο Ίρανος έμενε πάντα ίδιος, στόλιζε τα ξανθά μαλλιά του μεαμπελόφυλλα και αρωματικά ρετσίνια από τα δάση..

Κι ήρθε μια μέρα πουτο αγόρι φαινόταν μεγαλύτερος απ΄ότι ο Ίρανος

Και κάποια νύχτα, ενώτο Φεγγάρι ήταν ολόγιομο, οι ταξιδιώτες έφτασαν σε μια πολιτεία...δεν ήταν ηΆιρα..μα έμειναν, επειδή ο λαός του είχε πετάξει λουλούδια...κι είχεχειροκροτήσει τα τραγούδια του..

 

 

Δεν είναι γνωστό πόσοκαιρό έμειναν εκεί, 

μα κάποια μέρα οβασιλιάς έφερε στο παλάτι κάποιες χορεύτριες από την έρημο του Λιράν καιμελαμψούς αυλητές από το Ντρίνεν της Ανατολής, και μετά απ΄αυτό οι γιορταστέςδεν πετούσαν και τόσο πολύ τα λουλούδια στον ΄Ιρανο όσο στις χορεύτριες..

Αν κι ο 'Ιρανοςένοιωθε βαθιά θλίψη, δεν έπαυε να τραγουδά τα όνειρά του για την 'Αιρα, τηνπόλη από μάρμαρο και βήρυλλο.

 Υστερα, κάποιανύχτα το αγόρι, ένας χοντρός γέρος πια , πέθανε μέσα στα μετάξια του ντιβανιούτου..

.κι ο 'Ιρανος έφυγε,ντυμένος μόνο στο πορφυρό ρούχο με το οποιο είχε έρθει και στολισμένος μεκαινούρια αμπελόφυλλα..

Περιπλανήθηκε στοηλιοβασίλεμα, ψάχνοντας ακόμη τη χώρα που ΄χε γεννηθεί..και κάποιους που να τονκαταλαβαίνουν , και να εκτιμούν τα όνειρα και τα τραγούδια του...

 

'Ετσι μια νύχτα,έφτασε στο χαμηλό καλύβι ενός γερου βοσκού...

"Μήπως ξέρειςπού μπορώ να βρω την 'Αιρα, την πόλη από μάρμαρο και βήρυλλο, εκεί όπου κυλάειο γυάλινος Νιθρά κι οι καταρράχτες του τραγουδούν μέσ΄απο πράσινες κοιλάδες καιδασωμένους λόφους?"

Ο βοσκός , τονκοίταξε για ώρα πολλή, παράξενα. λες και θυμόταν κάτι πολύ μακρινό....

 

Τελικά απάντησε..

 

"Ξένε, έχωπράγματι ακούσει γι αυτήν την ΄Αιρα και τ΄άλλα ονόματα που ανέφερες, αλλάέρχονται στο μυαλό μου μέσα απ΄την έρημο πολλών χρόνων.

Τα είχα ακούσει στηνιότη μου από τα χείλη ενός παιδικού μου φίλου, το γιο ενός ζητιάνου, που 'τανπαραδομένος σ΄αλλόκοτα όνειρα, κι έφτιαχνε ιστορίες για το Φεγγάρι, τα λούλουδακαι το νοτιά.. 

Εμείς τονκοροϊδεύαμε, μ΄αυτός θεωρούσε τον εαυτό του γιο βασιλιά... 

'Ηταν όμορφος σανεσένα..μα γεμάτος τρέλλα.

Το ΄σκασε μικρός, γιανα βρει κάποιους ν΄ακούσουν τα τραγούδια και τα όνειρά του..

Μίλαγε για την Αιρα,πως κάποτε κατοικούσε κει σαν πρίγκηπας..αν κι εμείς τον ξέραμε από γεννησιμιούτου... 

'Οχι πως υπήρξαν ποτέμαρμάρινη πόλη που να τη λένε ΄Αιρα, ή κάποιοι που να τους αρέσουν τα παράξενατραγούδια, παρά μόνο μέσα στα παράξενα τραγούδια του παιδικού μου φίλου , του΄Ιρανου, που ΄χει πια χαθεί...."

 

 

Και μέσα στο δειλινό,καθώς τ΄αστέρια έβγαιναν ένα ένα, 

και το φεγγάρι έριχνεπάνω στο βάλτο μια ακτινοβολία σαν αυτή που ένα παιδί βλέπει την ώρα που τονανουρίζουν πλάι σ΄ένα παράθυρο,

ένας γέροςκατευθύνθηκε προς την κινούμενη άμμο του βάλτου.

 

Φορούσε ένακουρελιασμένο πορφυρό ρούχο, κι ένα στεφάνι από μαραμένα αμπελόφυλλα, 

και κοιτούσε μπροστά του λες κι έβλεπε τους χρυσούςθόλους μιας πανέμορφης πολιτείας που οι κάτοικοί της μπορούν να καταλάβουντο Ονειρο..

 

Εκείνη τη νύχτα, έσβησε κάτι από τη νιότη και τηνομορφιά του αρχαίου κόσμου...

Αποσπάσματα από το διήγημα "ηαναζήτηση του Ιρανου"

του Φιλιπ Λαβκραφτ

σε μια υπέροχη μετάφραση του αξεπέραστου Γ. Μπαλάνου