Τ'απομεσήμερα πείναμε λεμονάδες στο μικρό καμωμένο απο ξύλο μπαλκόνακι της γριάς Μπέρτα.Βόρεια Καρολίνα.Εριχνες λίγο τόνικ να σπάει η ξινάδα, καθόμασταν πάνω στις λευκές  καρέκλες, κι ο ήλιος πετάριζε σαν να έψαχνε να μας βρεί. Μια καταθλιπτική αισιοδοξία, μια αναγνώριση οτι η ζωή είναι άσχημη μόνο ανάμεσα στο κενό τον ups and downs.  Λίγες αναμνήσεις με το γιοτ του Τόμας, λίγο πριν το καλοκαίρι χαθεί για πάντα. Ετσι μοιάζει οταν φτάνει ο Σεπτέμβρης, το καλοκαίρι χάνεται για πάντα.  Τα βράδια μαζευόμασταν μέσα και λέγαμε ιστορίες. Για τη βεβιασμένη εφηβεία μας, τη συνειδητότητα μας που ωρίμασε απότομα σαν παιδί που έριξε απο το γυμνάσιο στο κολέγιο μπόλικο ύψος, το φλερτ στο αλσάκι της Βαλτιμόρης. Μια καταθλιπτική αισιοδοξία, μια αναγνώριση οτι η ζωή είναι άσχημη μόνο ανάμεσα στο κενό τον ups and downs. Αλήθεια πέσμου , πόσο κρατάει η χαρά;

 http://www.youtube.com/watch?v=tVxa_LVQ7f0