Ποτέ δεν πιστευα πως θα έφθανε η μέρα που θα ζούσα τέτοιες καταστάσεις σε αυτή τη χώρα. Και ακόμα δεν έχω δει τίποτα, υποψιάζομαι. Τρείς μέρες σερί καταστρώνω σχέδια εξόντωσης. Εχω σκεφτεί τα παντα, να τους καψω ζωντανούς στην πλατεία συντάγματος, να τους βομβαρδισω με βομβες σκατων μεσα στη βουλή, να τους πιασω αιχμαλωτους αυτους και τους τροϊκανους, να μας γράψουν οτι εχουν και δεν εχουν και μετα να τους σκοτωσω  εν ψυχρώ με απόλυτα σταθερό χέρι και αυτούς και τα παιδια τους και τα ανιψια τους και όλο τους το σόι μη μείνει κανείς ζωντανος.. Δεν ξέρω ποιος Ηρώδης, Νέρωνας, κόμης Βλαντ ξύπνησε μέσα μου αυτές τις μέρες αλλά νομίζω φτάνω σε επίπεδα ψυχοπαθολογικής σχιζοφρένειας με επικύνδινες σαδιστικές τάσεις- δεν θέλω να μείνει γραβατωμένος για γραβατωμένος όρθιος ούτε σπόρος αυτού- θέλω να τους κομματιάσω και να φτύσω πάνω στα κουφάρια τους και να χορεύω ξέφρενα μαζί με τα σκουλήκια που θα τους τρώνε τις σάρκες. 

Τελικά η δύναμη είναι θέμα μεγέθους. (?)

Τα προβλήματα μου θα ήταν λυμμένα αν όλοι αυτοί ήταν μύγες ,αλλά όταν αυτοί είναι γίγαντες και εσύ απλώς ένας ράφτης , χρειάζονται πολλά περισσότερα απο μια φράση που παρερμηνεύτηκε.