Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ και σ'αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει....
...Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω απο σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν'αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ'αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ'ακούς; Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ'ακούς;
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ'ακούς;....
...Ειμ'εγώ μ'ακούς;
Σ'αγαπώ μ'ακούς;....
Πουθενά δεν πάω, μ'ακούς;
ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ'ακούς;
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ'ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δε γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς, μ'ακούς;
Σ'αλλη γη, σ'αλλο αστέρι μ'ακούς;
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε ο ίδος, μ'ακούς;
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Απο τόσον χειμώνα κι απο τόσους βοριάδες, μ'ακούς;
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ'ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
Απο μόνο το θέλημα της αγάπης μ'ακούς;
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ'ακούς;
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Ακου, άκου
Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει- ακούς;
Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει- ακούς;
Ειμ'εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ'ακούς;
Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ, μ'ακούς;

Ο. Ελύτης "Μονόγραμμα"