Δυσκολεύομαι.. Να δώ κάτω από το σάπιο. Σίγουρα κάτι υπάρχει. Πάντα κάτι υπάρχει. Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί πρέπει να ματώσουν τα νύχια  για να βγει στην επιφάνεια. 

Ξέχασα πως είναι να ονειρεύεσαι με μυαλό καθαρό, να αγαπάς με καρδιά ανοιχτή, να μιλάς με λόγια πρωτότυπα. Ξέχασα πως είναι η ζωή όταν θέλεις να ζήσεις κι όταν ξέρεις οτι μπορείς. 

Φοβάμαι που δεν νοιάζομαι πια. Φοβάμαι που απομυθοποίησα τους έρωτες, τους φίλους, τα ταξίδια, τους στόχους. Αρνούμαι να χαμογελάσω όταν ξέρω ότι πατάω στο σάπιο. Απομακρύνομαι από αυτούς που μπορούν και το κάνουν.

Θυμάμαι, που και που, πως η ζωή είναι μικρή αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο ρηχή είναι.

Αν αυτοί είμαστε οι άνθρωποι, ας με θεωρούν τέρας. Το προτιμώ. 

http://www.youtube.com/watch?v=51K4cUTuvc0&feature=player_embedded