Δεν είμαι θυμωμένη πια. Δεν έχω προσδοκίες πια. Δεν έχω μάθει να καταλαβαίνω τους ανθρώπους, μόνο να τους φαντάζομαι.

Γιατί τελικά κανέναν δεν άκουσα ποτέ και κανένα συμπέρασμα δεν έβγαλα δίκαιο.. Ούτε για εμένα ούτε για τους άλλους.

Ανάθεμα τα καλοκαίρια με τα ξύλινα σπαθιά γύρω από τις φωτιές, ανάθεμα τους πύργους με τα τραπουλόχαρτα, ανάθεμα τον vandalog και τον klimt, ανάθεμα το δράμα και τα παραμύθια μου. 

Ανάθεμα με που για να ζω πρέπει να ζωγραφίζω χάρτινους εαυτούς.. 

http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=TohN959uiyA