Είναι αυτή πόλη που όταν δεν σε θέλει γίνεται από απελπιστικά μικρή, αχανής...

Είναι αυτό που μια στο τόσο βρίσκεις ένα ζευγάρι μάτια που νιώθεις πως έχεις ξαναδεί και μετά τίποτα.

Αυτό που όταν συναντηθείς με αυτό το βλέμμα ο χρόνος κυλάει ανάποδα για λίγο, αιωρείται γύρω σου και μετά σαν να πατάς ένα κουμπί η ρουτίνα σου ξαναρχίζει κανονικά.

Είναι αυτό που είσαι σίγουρος πως έχεις μπροστά σου κάτι σημαντικό αλλά φοβάσαι να το ζήσεις.

Είναι αυτό που χάνεσαι επίτηδες, για να βρεθείς με τον άλλο από τύχη για να μην πάρεις την ευθύνη της όποιας κίνησης.

Δεν έχει νόημα πια.. Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ αν ήταν τόσο επικίνδυνο όσο νομίζαμε..

Δεν θέλω άλλο να ελπίζω πως θα πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλο..  

http://www.youtube.com/watch?v=bMJkddvJ4L4