Στις καλα και τα ασχημα που ημασταν μαζι.

Και ηταν πολλα.Δεκαετια ολοκληρη.

Αταιριαστο ζευγαρι. κατα κοινη ομολογια.

Αλλα και τοσο ενωμενο.

 

Κοροιδευαμε θεους και δαιμονες

τους αρχοντες της Πολιτειας

τους κατοικους της αυλης των θαυματων.

Πιστευαμε πως θα ηταν ετσι για παντα.

Ο Καστορας και ο Πολυδευκης.

Εναντια σε ολα.

Αλλα τιποτα δεν μενει αιωνιο,ετσι;

 

Αλλα εφτασε η στιγμη.Καποια χρονια πριν.

Και απλα πηραμε διαφορετικους δρομους.

Δεν φταις εσυ.Δεν φταιω εγω.Ετσι ειναι η ζωη.

Απλα καιμε ολοι το λαδι της ζωης μας

σε διαφορετικους ρυθμους.

 

Ετσι λοιπον αυτη τη μερα,ξερεις γιατι,

εγω θυμαμαι ξανα το ζευγαρι.

Αυτους τους αλαζονες νεανιες.

Τους βλασφημους..Τους απερισκεπτους.

Και τους τοσο ελπιοφορους απεναντι

στη σαπιλα του καθωσπρεπισμου και της

μικροαστικης υποκριτικης εμφανισης.

 

 Καλη σου ωρα.Οπου και αν βρισκεται.

Και ας καις σε αλλον ρυθμο απο μενα.

 

 http://youtu.be/3dcaGFhqLLA