Ήταν να πάω κάπου μήπως τελικά καταφέρω να έρθω στα ίσια μου, τσάκισε...

Ήταν να συναντηθώ απόψε με έναν παλιό μου φίλο, σκοτώθηκε πριν μια ώρα σε τροχαίο.

Ήταν να γίνει καλά ο πατέρας μου, αλλά χειροτέρεψε η κατάσταση.

Ήθελα να έχω καλούς φίλους σε αυτή τη ζωή, αλλά μάλλον πάντα κάνω λάθος επιλογές στο θέμα της φιλίας, ή απλά είμαι άτυχη. Eίμαι χύμα στο κύμα κ μου τύχαιναν πάντα όλα τα δήθεν ευγενικά παιιδιά που κοίταζαν πάντα να βρίσκουν ωραίους τρόπους να με διαλύουν.

Ήταν ένα ατομάκι που θα μπορούσα να δώσω πολλά και ΔΕ ΜΠΟΡΩ να τα δώσω. Βαράω συναισθηματικό κενό. Πάει κι αυτό.

Έχω κάτι ψυχεδελικά σκαμπανεβάσματα διάθεσης που μουρλαίνουν κ τον πιο υπομονετικό άνθρωπο. Μπορώ να περάσω 15 μέρες κλεισμένη στο σπίτι με 3ώρες ύπνο την ημέρα, ή με 16ωρα ύπνου και μετά να βρίσκομαι για κανα μήνα εκτός.

Μια έτσι μια αλλιώς είμαι και ως τώρα μόνο μία φίλη υπάρχει στη ζωή μου εδώ και 13 χρόνια που με αντέχει, μου έχει σταθεί στα χειρότερά μου κ με έχει δεχτεί όπως είμαι χωρίς να μου κρατάει μούτρα ή να με καταπιέζει όταν χάνομαι για δίμηνα στις φρίκες μου χωρίς να σηκώνω τηλέφωνα. (Σκορπιός αυτή) Προσπαθώ να βοηθήσω κόσμο ενώ η ίδια βρίσκομαι σε κακά χάλια, και δεν εκτιμάται από κανέναν, ενώ ζητάω κι εγώ βοήθεια, αλλά μάλλον δε φαίνεται.

Τί να πω... Όχι πως ήμουν ποτέ καλά, αλλά τουλάχιστον υπήρξαν χρόνια που ήμουν ευτυχισμένη. Έστω κ λίγο.

Τα τελευταία 2-3 χρόνια χάνω κόσμο έτσι απλά. Ή τους έδιωξα γιατί φέρθηκαν απαίσια, ή έφυγαν γιατί φέρθηκα εγώ απαίσια, ή πέθαναν, ή μετανάστευσαν. Νιώθω ΕΝΤΕΛΩΣ μόνη μου, πολύ απλά γιατί ΕΙΜΑΙ μόνη μου.

Κοινωνική δεν ήμουν ποτέ και ούτε παίζει να γίνω. Οι άνθρωποι με ενοχλούν, γιατί οι περισσότεροι είναι ηλίθιοι και δήθεν.

Το να βγαίνω για καφέ το θεωρώ πλέον αηδιαστικό. Χρόόόνια και χρόνια το ίδιο πράγμα.

Το να συζητάω για τσάντες Gucci και για γκόμενοκαταστάσεις, το βρίσκω απλά εμμετικότατο και κακομοιριασμένο.

Το να είμαι σε παρέα που συζητάει για πίστες και μπουζούκια, στην κυριολεξία με κάνει να θέλω να τους ανατινάξω όλους κ μετά να χορεύω πάνω στα κομμάτια τους.

Τις καταχρήσεις τις έχω κόψει χρόνια τώρα, οπότε ούτε έτσι τη βρίσκω πια. Με λίγα λόγια τα σιχάθηκα όλα.

Και αυτό που με ανησυχεί είναι το γεγονός ότι αν συνεχίσω να είμαι έτσι στην απομόνωση, θα σαλτάρω πλήρως. Και δεν είμαι άνθρωπος που θα βγει για ένα ποτό απλά για να ξεσκάσει χωρίς να τον νοιάζει η παρέα που θα'χει δίπλα του. Αν η παρέα δε μου αρέσει, προτιμώ να μείνω σπίτι για μήνες. Έτσι το'χω ρίξει στο διάβασμα κ στη δουλειά. Καλά και τα 2 δε λέω, αλλά οι φρίκες φρίκες.

ΤΙ ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ?????????????????

ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΑΚΜΗ? ΔΗΛ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΠΟΛΥ ΘΑ ΜΕ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΩ. Πού είναι οι όμοιοί μου οεο? Πού βρίσκονται? (Αν βρίσκονται στα άσυλα να πάω να τους βρω δηλ)

Stardome τα φώτα σου κι ο Θεός βοηθός.