Εδώ που είμαι βλέπω μόνο μπαλκόνια.

Στιγμές από τις ζωές των άλλων.

Όσο να μπούν και να βγούν, όσο διαρκεί ένα τσιγάρο.

Από τις μεσοτοιχίες ακούω συζητήσεις,

λέξεις, συνομιλίες που δεν αναγνωρίζω.

Ούτε φωνές, ούτε γλώσσα να μου θυμίζει κάτι.

Κι όμως, παράξενο, αλλά πια είναι κομμάτι της μνήμης μου.

Εδώ που είμαι μου λείπει η γλώσσα μου,

μα πιο πολύ μου λείπουν οι παύσεις.

Αυτά τα χάσματα στο χρόνο που πάντα κάτι σημαίνουν.

Αυτά που δεν πρόλαβες να πεις και μένουν να αιωρούνται μέσα σου.

Εδώ που είμαι βλέπω μόνο εμένα.

Αυτά που θέλω, αυτά που μπορώ, όλη μου η ζωή είναι τώρα.

Μα είναι εκείνα τα λεπτά,

όσο να μπω και να βγω, όσο διαρκεί ένα τσιγάρο

που νιώθω πως όλη μου η ζωή είναι αυτά που δεν πρόλαβα.