Ηταν μια ζεστη ανοιξιατικη μερα,απο αυτες που σε κανουν να κατανοεις πως το καλοκαιρι είναι πιο κοντά απο οσο πιστευες.Και αν σκεφτει καποιος πως τον προηγούμενο μήνα έβρεχε ασταμάτητα στη Βόρεια Βουλγαρία,η αντίθεση ήταν κάτι παραπάνω απο έντονη.

******************************************************************************************************************************

Ο ήλιος ανεβαινε ψηλά ενώ απο πάνω μας ο ουρανός είχε ένα καθαρο μπλε χρώμα σαν εικόνα απο παιδικό παιχνίδι  όπου έχουν σκεπαστεί τα πιτσιρίκια κάτω απο τα γαλανά τους πουπουλένια σκεπάσματα.

Μπροστά μου πηγαίνανε 2 στρατιώτες καβάλα στα καφέ άλογά τους πάνω στις βαριές σέλες τους με τον οπλισμό της εποχής: μάλλινες λεπτές μπλε κάπες,δόρυ,και δρύινες βαριές ασπίδες.Τα ματια τους ηταν στραμένα είτε μπροστά είτε στα πλάγια παρακολουθώντας για τοιχόν ενέδρες απο ληστές ή  απο υπηρετες τοπικων αρχοντων που δεν εβλεπαν με τοσο καλο ματι την αποστολή μας.Πισω μου ακολουθούσε  ο δόκιμος Ιωάννης μαζί με τους δύο όνους πάνω στους οποιους ήταν φορτωμένες οι προμήθειες για την αποστολή μας.

Πίσω του ακολουθούσαν άλλοι 5 στρατιώτες κοιτώντες και αυτοί δεξιά και αριστερά,αδιαφορώντας για το τοπιο.Το οποίο,Κύριε και Θεέ μου,ήταν μαγευτικό

*******************************************************************************************************************************

Η φύση,λες και ήθελε να πάρει εκδίκηση απο το βαρύ χειμώνα που την κράτησε υπο καταστολή τόσο καιρό,είχε οργιάσει με εναν μοναδικό τρόπο: Δεξια και αριστερά οξιές,καστανιές,καρυδιές και λεύκες είχαν φουντώσει σε μια έκρηξη πρασίνου,παίρνοντας εκδίκηση για την καταπίεση του χειμώνα.Που και που το πράσινο έσπαγε απο ένα θρασύ ανάλαφρο ροζ αμυγδαλιών και ένα σκούρο πορφυρό,σχεδόν αυτοκρατορικό κόκκινο δαμασκηνιών σε μια προσπαθεια του δάσους να περιορίσει αυτό το ασυγκράτητο ανθισμένο κύμα εξαρσιασμενου πρασίνου.

Στα δένδρα η εικόνα στα πουλιά που είχαν φωλιάσει στις κορυφές τους ήταν η ιδια με την εικονα του δάσους:

Το ατελείωτο κελάιδισμα απο κότσυφες καλυπτόταν που και που απο ένα ελαφρύ,φιλικό τιτιβισμα σπουργιτιών και τα μακροσυρτο στακάτο απο κίσσες.

Λες και ολοκληρο το δάσος είχε συνενοηθεί να βγάλει οσο το δυνατόν περισσότερη ενέργεια ώστε να δείξει πως ειχε τελειωσει οριστικα η εποχή που έψαχνε τον Ηλιο και αυτος ήταν κρυμμένος πίσω απο τα σύννεφα.

Και τι 'Ηλιος,τι Ηλιος Κύριε- ακτινοβολούσε σε κάθε σπιθαμή γης,μεταδίδοντας ενέργεια την οποία την ένιωθες σε κάθε σου βήμα σε κάθε στιγμή κάνοντας σε να νιώσεις την ατελειωτη ενεργεια του που ειχε κρύψει λιγους μηνες πριν και αναρωτιόσουν τι του συνεβη.

Εκανα το σταυρο μου και ψιθυρισα "Μεγας εισαι Κυριος και θαυμαστα τα Εργα Σου".

http://youtu.be/jc3ZAs17uAg