Πρωτο μερος,θα ολοκληρωθει σε συνεχειες εντος της εβδομαδας.

Η υγρασια ηταν ανυποφορη,εσταζε ολοκληρος καθως ανεβανανε το ποταμι,απομακρυνομενοι απο τη θαλασσα.Ειχε βρεξει το απογευμα αλλα αυτο ελαχιστα βοηθησε να γινει καλυτερος ο καιρος.Δεξια και αριστερα,ξυλινες κατοικιες,δυορωφες,βαμενες λευκες πριν αρκετα χρονια-το χρωμα ειχε αρχισει να ξεφτιζει και αυτο,μαζι με την αφορητη υγρασια,ανεδυε μια αισθηση παρακμης της πολης.

Γυρισε και ειπε στον Jean,τον οδηγο του που προχωραγε λιγο πιο μπροστα απο αυτον «Ετσι ειναι παντα ο καιρος στην Νεα Ορλεανη;»

«Ναι αφεντικο,παντα υγρος και ζεστος σαν την κολαση ή το αιδειο γυναικας.Γιατι πρεπει να ξερεις πωςκαι τα δυο δεν εχουν μεγαλη διαφορα μεταξυ τους»,απαντησε ο Σενεγαλεζος.

********************************************************************

Ειχανε απομακρυνθει αρκετα στα προαστεια καθως φτασανε σε ενα ψηλο πετρινο κτιριο.Ο δρομος ηταν αδειος.Μπηκανε μεσα,ο Σενεγαλεζος ψιθυρισε κατι στο αυτι του θυρωρου και αυτος εδειξε μια σκαλα που οδηγουσε προς το υπογειο,στα αριστερα.Ο οδηγος του προχωρησε και αυτος τον ακολουθησε,βαζοντας το χερι του στον αριστερο οδηγο απο μαονι καθως κατεβαινανε.Στο βαθος υπηρχε μια εισοδος καλυπτομενη απο κουρτινες και μπροστα της βρισκοταν ενας διμετρος ογκωδης τυπος με μαυρα γυαλια.Οταν φτασανε,τους ρωτησε αν εχουν ο,τι χρειαζεται.

Εψαξε λιγο στις τσεπες του,εβγαλε το πορτοφολι του και εδειξε ενα χαρτι απο την τραπουλα ταρω στιλVisconti Sforza  που εδειχνε τον τρελο.

Ο πορτιερης εδειξε οκ.Γυρισε και ειπε στον Σενεγαλεζο «Ευχαριστω για ολα.Εισαι σιγουρος πως δεν θες να ερθεις;»

«Οχι αφεντικο»,απαντησε. «Οποιος διαβει αυτες τις πυλες,δεν μπορει να ειναι σιγουρος για την ψυχη του-για αυτο και το κλειδι ηταν ο τρελος-πρεπει να εισαι τρελος για να μπεις εκει μεσα» ειπε κουνωντας τρομαγμενος το κεφαλι του.

Ανακουνησε το κεφαλι,παραμερισε το κοκκινο πεπλο και μπηκε.

*****************************************************************

Ο χωρος ηταν γεματος απο ανδρες,γυναικες που διασκεδαζανε και συζητουσανε μεταξυ τους.Αρκετοι καπνιζανε ενω καποιοι πινανε ενα περιεργο κοκκινο υγρο.Και ολοι τους τον κοιτουσανε με ματια περιεργα-καποια κοκκινα,καποια κιτρινα και ψυθιριζανε.Στην μπαρα δυο αιθαιριες υμιγυμνες υπαρξεις χαραζανε το δερμα δυο αλλων νεαρων ανδρων που εμοιαζαν ναρκωμενοι με νυστερια και πινανε ο,τι κυλουσε απο τις πληγες.

Τα παντα καλυπτοντουσαν υπο τον δυνατο ηχο τζαζ,σε εναν γρηγορο ρυθμο που σου εδινε την εντυπωση πως τιποτα δεν εμελλε για μετα και τα παντα ηταν για να τα απολαυσεις τωρα.

Ξαφνικα,καποιος τον αγγιξε στον ωμο του.Ηταν ενας νεαρος μιγας,ντυμενος σε ενα υπεροχο μαυρο κουστουμι και του ειπε σε σπαστα γαλλικα «Ειναι ωρα.Ο αφεντης σε περιμενει».

Περασανε μεσα το μπαρ,διπλα απο τις τουαλετες(που πολυ αμφεβαλλε αν οντως ηταν τουαλετες),στριψανε αριστερα πισω απο τις προμηθειες και φτασανε εξω απο ενα δωματιο με μια βαρια πορτια απο γυαλισμενο ξυλο κερασιας.Γυρω απο αυτην κοκκινο βελουδο.

«Μπειτε παρακαλω.Πρεπει να ειστε μονος» απαντησε ο μιγας.Και εφυγε.

******************************************************************

Επιτελους,ο Levan καθοταν μπροστα του.Ηταν λευκος,50ρης,ντυμενος σε ενα υπεροχο καταλευκο κουστουμι,κρατωντας ενα ξυλινο μαυρο μπαστουνι με ασημενια λαβη.Τα παπουτσια του ηταν και αυτα λευκα ενω το μαυρο πουκαμισο με λευκες βουλες απο μεσα του δημιουργουσε μια περιεργη εικονα που σε αλλες εποχες θα τον ειχε κανει να ειρωνευθει τον κατοχο.

Αλλα οχι τωρα,οχι μετα απο οσα ειχε δει και οσα ηθελε.

«Ξερω τι ζητας»,ειπε ο Levan σκεφτομενος και κοιτωντας προς τα κατω. «Ωστοσο δεν ειναι ευκολο-θα χρειαστει να δωσω μια μεγαλη χαρη στους φιλους μου στην αλλη πλευρα.Θα πρεπει να τους δωσω κατι πραγματικα πολυ σημαντικο,κατι σπανιο» και συνεχιζε να περιστρεφει το μπαστουνι του με το αριστερο του χερι,παιζοντας.Απεξω ακουγοταν υποκοφα η μουσικη του κλαμπ,σαν να ερχοταν απο ενα μερος περα απο την πραγματικοτητα,λες και εντος του δωματιου υπηρχε ενας αλλος κοσμος,με αλλα ορια και κανονες απο αυτους που ειχε συνηθισει.

«Θα κανω τα παντα» του απαντησε. «Τα παντα».Η Marie θα γινοταν δικη του εστω και με το ζορι.

«Το ελπιζω γιατι θα ζητησω κατι πολυ μεγαλο» ειπε ο μαγος.Μην ξεχναμε πως δεν θες κατι απλο-θες να παντρευθεις τη γυναικα του αδερφου σου, παιρνοντας την περιουσια τους ενω ο ιδιος θα πεθαινει μονος του διχως κανεις να σε υποψιαστει.Ζητας πολλα πραγματα-μαγια του ποθου,μαγια του θανατου και μαγια του χρηματος.Πρεπει να δωσεις πολλα για να παρεις πολλα.».

«Ειμαι ετοιμος να πληρωσω το τιμημα »απαντησε.

«Ο αδερφος σου εχει ενα παιδι,5 ετων,ετσι;»

Ναι,εγνεψε καταφατικα.

Ο Levan εκλεισε τα ματια και συνεχισε « Σε αυτο τον κοσμο ειναι πολυ δυσκολο να βρει κανεις αθωωες,αγνες ψυχες,οπου οι παντες διαφθειρονται πριν καν μεγαλωσουν.Τετοια πλασματα σαν την ανιψια σου ειναι πολυτιμα.Μια τετοια θυσια θα ικανοποιησει τους φιλους μου στην αλλη πλευρα.Θελω να τη σκοτωσεις,νυχτα διχως φεγγαρι,στις 4 το χαραμα,οταν ειναι η πιο σκοτεινη ωρα της νυχτας, με ενα ασημενιο μαχαιρι που θα σου δωσω.Η πρωτη πληγη πρεπει να ειναι στο λαιμο της και να τραβηξεις το αιμα της μεσα σε μια κουπα απο χρυσαφι που θα σου δωσω.Οσο μπορεσεις-δεν ειναι το θεμα η ποσοτητα.Πρπει ωστοσο μεχρι τελευταια στιγμη να μην το περιμενει κανεις,να σε εμπιστευεται τυφλα ωστε τη στιγμη που θα τη σφαζεις η ωδυνη της να ειναι τεραστια.Πρεπει να υποφερει»,απαντησε τονιζοντας την τελευταια λεξη.

«Θες ακομα να το κανεις; » τον ρωτησε.

Κοιταξε τον μαγο βαθια στα ματια και απαντησε γεματος παθος «Ναι! Ας εχω την Marie δικια μου και ας παω και στην κολαση» τρεμοντας ολοκληρος.

Υπεροχα,σχολιασε ο Levan χαμογελώντας ολοκληρος.

Η συμφωνια ειχε ολοκληρωθει.Καπου σε μια ξυλινη εκκλησια βαπτιστων κοντα στο Σαρλοττ της Βορειας Καρολινας οπου ειχε βαφτιστει ο George,οι εικονες κλαιγανε με ενταση.