Τον βρηκε να κοιταει την αγριεμενη θαλασσα,βαθια χαμενος στις σκεψεις του.

«Κοιτα την,πως λυσσοκοπαει η θαλασσα λογω της καταιγιδας.Λες και θελει να μας πει πως καλυτερα να μην την περασουμε»,του ειπε.

Ο Θωμας γυρισε και τον κοιταξε με τα βαθια πρασινα  ματια του ,κληρονομημα της μητερας του απο τις πεδιαδες της Θρακης.

«Αυτο αποκλειεται.Η εξοχοτητα του,ο δουκας του Σαφολκ μας περιμενει ως ενισχυσεις εντος της εβδομαδας.Ο ιδιος ο βασιλιας αναμενεται να ερθει μετα απο λιγους μηνες,οταν οι λαμπροτητες τους,ο δουκας του Σαφολκ και ο δουκας του Νορφολκ,θα εχουν καταλαβει την Βουλονη και θα εχουν στησει ενα προγεφυρωμα.Αυτο θα μας επιτρεψει να κανουμε επιθεσεις στα νωτα των Γαλλων απο ασφαλες χωρο.Χωρια που εχουμε πληρωθει-και αν κατι χαρακτηριζει τους Ελληνες στρατιωτες,ειναι πως ειμαστε πιστοι στο λογο μας.

Εξ αλλου,τελη Γεναρη ειναι,τι καιρο περιμενες να κανει;»

Ηταν φανερο πως ο Θωμας εξ Αργους,αρχηγος των Ελληνων stradioti του αγγλικου στρατου,δεν ηταν καθολου προληπτικος.Ποσο διεφερε απο τους υπολοιπους μισθοφορους που ειχε γνωρισει στην Ιταλια,σκεφτηκε,ατομα που τους ενδιεφερε κυριως το ποτο,τα λεφτα,οι γυναικες-οχι απαραιτητως με αυτη τη σειρα.Και που δεν εκαναν τιποτα αν δεν ειχαν συμβουλευτει πριν τα αστρα ή τα χαρτια ή ακομα και τους αλχημιστες με τα ακριβα φυλαχτα τους μεν,πιθανοτατα αχρηστα δε.

Ο Θωμας εξ Αργους ωστοσο διεφερε: Πιστευε σε εναν αυστηρο τροπο ζωης, με κανονες που ποτε δεν επρεπε να παραβει-ειχε εντονη την εντυπωση πανω του πως ενας ανδρας πρεπει να αφιερωνει τη ζωη του στο να υπηρετησει ενα ιδανικο,μια ιδεα.Και η ιδεα για αυτον ηταν ο αγγλικος θρονος που τον πληρωνε για να εκστρατευει εναντιον καθε εχθρου του ,ειτε επροκειτο για τους Σκωτους οπως εκανε περσυ ειτε φετος για τους Γαλλους.

Ο Θωμας κοιταξε μια τελευταια φορα τη θαλασσα και την ακτη του Calais απεναντι στον οριζοντα και υστερα γυρνωντας προς το μερος του,τυλιχθηκε στην γκριζα καπα του.

«Παμε,σε μια ωρα το καραβι φευγει,πρεπει να σιγουρευθω πως ολοι οι ανδρες ειναι παροντες στο μωλο και δεν εχει ξεμεινει κανεις σε κανα καπηλειο ξοδευοντας και την τελευταια του σταλα στο κρασι.Η στις πουτανες»,μουρμουρισε αγριεμενα.

Ξεκινησα και εγω,ο δουλος του Κυριου μου Νικανδρος,πιστος στην αποφαση μου το σωτηριο ετος 1544 να τον ακολουθησω  καταγραφοντας ολα οσα θα συνεβαιναν στην εκστρατεια της αυτου μεγαλειοτης του,Ερρικου του 8^ου, δευτερου βασιλεα του στεμματος της Αγγλιας υπο τον οικο των Tudor κατα του βασιλια Φραγκισκου του πρωτου του οικου των Βαλουα,βασιλεα της Γαλλιας.

*********************************************************************

Ειχαμε μια ωρα ακομα για να φτασουμε στο λιμανι του Calais,μια απο τις τελευταιες κτησεις των Αγγλων στη Γαλλια.Mετα την καταστροφικη περιπετεια του εκαντοαετους πολεμου δεν τους εμεναν και πολλες.Ο δουκας του Νορφολκ,ενας απο τους δυο υπευθυνους των επιχειρησεων, σκοπευε να χρησιμοποιησει την πολη ως κεντρο για την προσπαθεια των Αγγλων να ανακαταλαβουν την Νορμανδια.Αλλωστε,αν ο Ερρικος ο 8^ος ηθελε η εκστρατεια του να εχει καποια τυχη απεναντι στους Γαλλους, η καταληψη εδαφων που θα επετρεπαν την γρηγορη και ανεμποδιστη μεταφορα πολεμοφοδιων απο τη μια πλευρα της στενης θαλασσας στην αλλη,εμοιαζε επιβεβλημενη.

Το καραβι κουναγε εντονα και ακουγες συνεχεια τους ανδρες να βριζουν ή και να φωναζουν οσοι απο αυτους δεν ηταν συνηθισμενοι στη ζωη πανω στο κυμα.Υπηρχαν στιγμες που ακουγες και μερικους να αδειαζουν το περιεχομενο του στομαχιου τους στη θαλασσα,κανοντας θορυβους που θα σε εκαναν να ορκιστεις πως μαζι με ο,τι φαγανε,βγαζανε και μερος των εντοσθιων τους.

Κοιταξα απεναντι μου τον αρχηγο τους-εμοιαζε να μην τον αγγιζει τιποτα,χαμενος στις σκεψεις του,κοιτωντας το καταστρωμα.Ηταν ενας ανδρας μετριου αναστηματος,με μαυρο πυκνο στριφνο μουσι και με στενο στερνο.Στο αριστερο του μαγουλο ειχε μια ουλη, καταλοιπο ενος βελους της εξεγερσης των Προσκυνητων της Χαρης Του.Ηταν τοτε που  ο δουκας του Νορφολκ τον ειχε γνωρισει στελνοντατας τον μεταξυ αλλων να καταστειλει την εξεγερση.Φοραγε ενα σκουρο γκριζο γιλεκο και μαυρο πουκαμισο απο μεσα ενω απο κατω,μαυρο παντελονι και μαυρες μποτες,συμπληρωναν την εικονα ενος ανθρωπου που ακολουθουσε την ισπανικη μοδα,οπως τοσοι και τοσοι στην Ευρωπη του 16^ου αιωνα.Ο ιδιος συνεχιζε να ειναι χαμενος στις σκεψεις του,σε μια μακαρια ηρεμια,μη δειχνοντας σε τιποτα εικονα ανθρωπου που εντος εβδομαδας θα βρισκοταν στα πεδια των μαχων με ανταλλαγμα μερικα χρυσα νομισματα.

«Στερια εν οψει»,βρυχηθηκε απο το κεντρικο καταρτι ο Αγγλος ναυτης και ξαφνικα ολο το καταστρωμα ζωντανεψε.Εντος ολιγου θα βρισκομασταν σε αποσταση ημερος απο το γαλλικο στρατο,οι ανδρες του  οποιου δεν θα ειχαν κανενα ενδοιασμο να μας ξεκοιλιασουν για μια χουφτα δηναρια.Το ιδιο και εμεις αλλωστε. Σε αυτα τα δυσκολα χρονια η ζωη σου αξιζε οσο και η ικανοτητα σου να την υπερασπιστεις με το ξιφος σου.Και οπως ηταν αναμενομενο, πολλοι ανδρες δεν μπορουσανε,με ο,τι και αν αυτο συνεπαγοταν για τους δυσμοιρους.

*********************************************************************

Ο βραχος επεσε με ενα εκκωφαντικο κροτο πανω στα τειχη,αφου πρωτα αφησε ενα μακροσυρτο ουρλιακτο,καθως εσκιζε τον πρωινο αερα.Τα ψεμματα ειχαν τελειωσει,οι Γαλλοι ειχαν αρχισει να επιτιθενται στη Βουλονη-πανω-στη-Θαλασσα.Τον πρωτο βραχο ακολουθησε καταιγισμος πυρων τοσο απο τους υπολοιπους καταπελτες οσο και απο κανονια που ειχε φερει ο αρχηγος των Γαλλων,ναυαρχος Κολινυ στην επιθεση του να επανακαταλαβει την πολη.

Απο την τελευταια φορα ωστοσο που ηταν στα χερια τους,η πολη ειχε υποστει εντονα οχυρωματικα εργα πολλα απο τα οποια σχεδιασε ο ιδιος ο δουκας του Νορφολκ.Ηταν γνωστη η αδυναμια των Αγγλων να μεταφερουν δυναμεις στην αλλη πλευρα του καναλιου και ο ιδιος  δεν πιστευε πως θα μπορουσε να κρατησει την πολη απεναντι στους Γαλλους διχως την ισχυρη οχυρωση να αντισταθμιζει το αριθμητικο του μειονεκτημα.Διπλη οχυρωση με 2 τειχη και ταφρο αναμεσα τους χωριζε την πολη απο ενα στρατευμα ετοιμο να λεηλατησει την πολη,να καψει τα σπιτια της,να αρπαξει ο,τι πολυτιμο κοσμημα υπηρχε εντος της,να σκοτωσει τους αρχοντες της.Και να ατιμασει τις γυναικες της.Κυριως το τελευταιο.

Ωστοσο πριν απο ολα αυτα επρεπε να περασουν την οχυρωση της πολης,επανδρωμενη με δεκαεξι χιλιαδες στρατιωτες, Αγγλους, Ιταλους, Γερμανους, Βαλονους. Και φυσικα Ελληνες.Κατι που δεν προμηνυοταν καθολου ευκολο.

Εν τω μεταξυ ο βομβαρδισμος των οχυρωσεων συνεχιζε ανελεητος-η μερα δεν προμηνυοταν ευκολη.

***********************************************************************************************************

Καθως ο ηλιος εδυε,οι Γαλλοι αρχιζαν να αποσυρονται απο τα τειχη και μαζευονται στο στρατοπαιδο τους,για την καταμετρηση στο τελος της πρωτης ημερας της πολιορκιας.

Ο ουρανος ειχε παρει ενα βαθυ κοκκινο χρωμα,στο ιδιο χρωμα που το αιμα τοσο των επιτεθεμενων οσο και των αμυνομενων ειχε βαψει τα τειχη.Δεξια και αριστερα ακουγες κραυγες πληγωμενων,να εκλιπαρουν για λιγο νερο ειτε για λιγο οικτο,ωστε να μπει ενα τελος στο μαρτυριο τους.

Προσπαθησα να βρω τον Θωμα ωστε να δω αν ηταν ακομα ζωντανος.Κατι Βαλονοι μισθοροι που ρωτησα με πληροφορησαν πως φυλαγανε το δυτικο κομματι της οχυρωσης.Τραβηξα προς τα εκει,προσευχομενος να μην ειχε πεθανει.

Οι δρομοι της πολης ηταν γεματοι απο  κοσμο¨: Ανθρωποι ετρεχαν δεξια και αριστερα με κουβαδες να σβησουν φωτιες,αλλοι φωναζανε τα ονοματα των γνωστων τους να δουν αν ζουσαν ακομα.Και φυσικα, ακομα και εντος των τειχων υπαρχαν ατομα που κοιταγανε να λεηλατησουν οποιο μισοκατεστραμενο σπιτι ειχε ακομα πραγματααξιας.Ετσι ,μια διαδρομη που κανονικα δεν επρεπε να μου παρει πανω απο σαραντα λεπτα μου πηρε πανω απο μιαμιση τωρα.

Βρηκα τους Ελληνες καθισμενους σε κατι που εμοιαζε να ηταν αχυρωνας και που ενας ογκολιθος,ευγενικη προσφορα των Γαλλων,ειχα μετατρεψει σε ανοικτο χωρο αναπαυσης για τουςς στρατιωτες.

Δεν εδειχναν ιδιατερα πληγωμενοι ή στεναχωρημενοι ενω ο ιδιος ο Θωμας βρισκοταν στο κεντρο της ομαδας τους και εμοιαζε χαρουμενος.Με ειδε και ειπε χαμογελωντας

«Αν παει ετσι ολη η πολιορκια,θα ειναι μια θαυμασια χρονια.Ουτε ενας θανατος.Βαλανε τις σκαλες για να ανεβουν αλλα τοσο τα τοξα που τους καλυπτανε ηταν πολυ αδυναμα για να περασουν τα γιλεκα μας οσο και οι σκαλες τους πολυ κοντες» και γελασε λαμποντας ολοκληρος.

Εκανα τον σταυρο μου και ευχαριστησα το Μεγαλοδυναμο.Η χαρις Του δεν ειχε αποφασισει απο τωρα να μου στερησει την ευκαιρια να σταματησω να γραφω το χρονικο του Θωμα εξ Αργους και τις περιπετειες του στους πολεμους μεταξυ Ερρικου του 5^ου και Φραγκισκου του 1^ου και των συμμαχων τους.