και ετοιμοι να ρισκαρουν ολη τους τη ζωη για τα κερδη μιας βραδιας.

 

‘Γαμημενος κωλοτοπος,το πρωι μας σφυροκοπα στο αμονι του ο ηλιος,το βραδυ μας παγωνει με χειμωνιατικες θερμοκρασιες’ ,μουρμουρισε ο Χουαν.Και συνεχισε να βριζει στην μητρικη του αραγωνεζικη,ρυθμικα με τον ηχο απο τα καπουλια του αλογου του.Ο Γκαμπριελ τον κοιταξε με ενα επιτιμητικο βλεμμα :

-Θα προτιμουσες να ειχες μεινει στην Ισπανια,οπου σε ψαχνανε 3 διαφορετικοι δικαστικοι κλητηρες σε 3 διαφορετικες πολεις για να συστησουν τον ωραιο σου λαιμο στην ευγενικη δεσποσυνη της κρεμαλας;

-Οχι αλλα θα μπορουσα μια χαρα να ειχα μεινει μια χαρα στο Σαντιαγκο μου στην Κουβα,πριν ακολουθησω τον αρχηγο μας σε αυτη την περιπετεια διχως τελος.

-Μου φαινεται σου διαφευγει πως ακομα και εκει καταφερες να γινεις λιαν αγαπητος στους τοκογλυφους καθως τους χρωσταγες 3 μηνιατικα μισθοφορου που ξοδεψες για χαρη εκεινης της πορνης,της Καρμεντσιτα.Παραδεξου το επιτελους Χουαν-η εκστρατεια του Κορτες για την διεκδικηση της γης των Απιστων για την αυτου εξοχοτητα μας,τον Αυτοκρατορα Καρολο, ηταν ακριβως αυτο που χρειαζοταν για να σε βγαλει απο το αδιεξοδο-αδιεξοδο το οποιο θα εληγε ειτε με μια νεα ευκαιρια για δοξα ειτε με ατσαλι σε κανενα απο τα στενα σοκακια του Σαντιαγκο τις βραδινες ωρες.

Ο Χουαν βλαστημησε ξανα μεσα απο τα δοντια του για την εξοχοτητα του Αυτοκρατορα και καλπασε εκνευρισμενος προς τα μπρος.Ο Γκαμπριελ τον μιμηθηκε και εγω μην εχοντας αλλη επιλογη,τους ακολουθησα,προσεχοντας παραλληλα μην παρασυρω καποιον απο τους ντοπιους στρατιωτες που ερρεαν κατα χιλιαδες,μαζι με τις οικογενειες τους, στην εκστρατεια μας για την πολιορκια της Τενοχτιτλαν,τραγουδώντας .

Ηταν 15 Μαιου του σωτηριου ετους 1521 και ηταν πανω απο 10 χρονια που ειχα αφησει την αγαπημενη μου Ισπανια,τη γη που αποτελεσε μητερα των προγονων μου και ταφο των πατερων μου για ενα καλυτερο μελλον,μια υποψια ελπιδας στις Ινδιες.

**************************************************************************

Ο Γκαμπριελ κοιταζε και ξανακοιταζε τους χαρτες με τα αστρα ,ξυνοντας το λιγοστο μαλλι που του ειχε μεινει στο κεφαλι.Το φως του κεριου σε αυτη την προχειρα στημενη καλυβα(που μαλλον περισσοτερο παραπηγμα για ζωα θα το ελεγε κανεις) εκανε το σχετικα παχουλο προσωπο του να φαινεται ακομα πιο κιτρινο.

‘Ο Αρης συνεχιζει στο Λεοντα,κυριε Κορτες,αυτο ευνοει τοσο την πολιορκεια οσο οσους αποδειξουν τη γενναιοτητα τους στο πεδιο της μαχης.Και η σεληνη στο Ζυγο σημαινει πως επιτελους θα μπορεσουμε να αποδωσουμε δικαιοσυνη στους κανιβαλους για το χαμο των συντροφων μας κατα τη Νυχτα των Στεναγμων.Ο Διας ειναι ευνοικος σε νεα σχεδια,νεες επιχειρησεις.Προβλεπω πως η πολιορκεια θα πετυχει,αρκει να συμπεριφερθουμε με ευφυια και εφευρετικοτητα,οπως προσταζουν Κρονος και Ερμης σε ζωδια του Αερα’.

Ο Κορτες τον καρφωσε με  τα μαυρα ματια του,τα ματια του διαβολου του πυρωμενου καρβουνου,οπως τα αποκαλουσαν οι ντοπιοι.

«Πολυ καλα λοιπον.Αυριο ξεκινα η πολιορκεια.Και ειτε θα παρουμε την πολη και τους θυσαυρους  της και θα εκδικηθουμε τους συντροφους μας στο ονομα του Θεου και του Αγιου Ιακωβου και της Ισπανιας ειτε θα πεθανουμε ολοι σε αυτη την αφιλοξενη γη.Δεν υπαρχουν μεσες λυσεις.»

Ο Γκαμπριελ κοιταξε μια φορα τον Κορτες,μια φορα εμενα και υστερα εκανε το σταυρο του προσευχομενος .

***************************************************************************

-Ε λοιπον,μα τα γενια του επισκοπου του ταγματος του Ευαγγελιστη Ματθαιου,Βαρθολομαιε,δεν καταλαβαινω  με τιποτα τους ντοπιους ανθρωπους,μου ειπε ο Γκαμπριελ.Ετοιμαζομαστε για πολιορκια απεναντι στο ιδιο τους το φυλο και αυτοι τραγουδανε και χορευουνε.Εχεις το λογο μου πως τουτοι δεν ειναι ανθρωποι .Τους εχει βαρεσει το υψομετρο.

Κοιταξα τον συνομιλητη μου στα ματια και εστρεψα το βλεμα μου στον καταυλισμο γυρω απο τα τειχη της Τενοχτιτλαν.Εκει υπηρχαν ανθρωποι ολων των ηλικων γυρω απο φωτιες που καθε αλλο παρα πολεμικο σωμα εδειχναν.Τραγουδουσαν,φωναζαν,μιλαγαν χαρουμενα μεταξυ τους.Ηταν μια γιορτη.

-Δεν ειναι προφανες;. Ολοι αυτοι που εσυ θεωρεις πως ειναι η ιδια φυλη,δεν ειναι.Αντιθετως ειναι φυλες που πληρωνανε φορο σε αυτη την καταραμενη πολη,που τωρα ετοιμαζομαστε να γκρεμισουμε μαζι τους-και αυτος ο φορος δεν ηταν μονο χρυσαφι,οπως πολυ καλα εχουμε δει ολοι με τα ιδια μας τα ματια.

Ο Χουαν σωπασε.Ακομα αντηχουσανε στα αυτια μας μας οι κραυγες των συντροφων που αφησαμε πισω στην πολη εκεινη την καταραμενη νυχτα των Στεναγμων, καθως οι βαρβαροι τους θυσιαζανε στους δαιμονικους τους θεους ζωντανους, ξεριζωνοντας τις ζωντανες καρδιες τους σε κοινη θεα.

Οπως λοιπον αντιλαμβανεσαι,συνεχισα,για αυτους ειναι μια μοναδικη ευκαιρια οι λευκοι θεοι να τους βοηθησουν να εκδικηθουν τις ληστειες και τους θανατους των συγγενων τους.Για την ακριβεια το μισος τους για τους κατοικους αυτης της πολης ειναι τετοιο που ουτε  φανταζουμε ουτε θελω να μαθω τι σκοπευουν να κανουν οταν μπουμε στην πολη.Προσωπικα ελπιζω να μπω στην πολη το συντομοτερο δυνατο και μετα γραμμη για το παλατι οπου θα κατσω μεχρι να τελειωσει η σφαγη.Στην τελικη αν ηθελα αιμα,καθομουν και στην Ισπανια.Εδω εχω ερθει για το χρυσαφι και μονο.

Ο Χουαν κοιταξε τα αστερια. ‘Χρυσαφι,καταραμενο χρυσαφι, ολα για αυτο γινονται,γιατι να ειναι τοσο πολυτιμο’ μουρμουρισε και ηπιε μια γουλια απο το φλασκι του.

‘Μα γιατι ειναι τα δακρυα του ηλιου’ οπως το αποκαλουνε οι ντοπιοι, εκανα.Και οπως δεν μπορουμε να ζησουμε διχως τον ηλιο,ετσι δεν μπορουμε να ζησουμε διχως τα δακρυα του.Ειναι οπως ακριβως οι γυναικες-τις εχουμε αναγκη ολοκληρες,τοσο με τη ζεστασια τους οσο και με τα δακρυα και τις φωνες τους.

Και με αυτα θυμηθηκα πως επρεπε να δω την Δονα Νουνια,οπως πλεον δηλωνε τον εαυτο της αυτη η ντοπια μικρουλα σε μας τους Ισπανους.

 

 

http://youtu.be/B5QUduyafFY