Χρόνος ο Πανδαμάτωρ 

O χρόνος κυλάει, φεύγει, μας παραμονεύει αγουροξυπνημένους τα πρωινά. Τις νύχτες περιφέρεται σαν θυμωμένος τρελός της γειτονιάς. Μπαίνει μέσα στα όνειρα των ανθρώπων και τους υπαγορεύει τους εφιάλτες των Ατρειδών. Τις αφέγγαρες μέρες υποτάσσεται όπως όλα τα πράγματα στη σιωπή. Μας διαμορφώνει, μας συνθλίβει, μας αναγεννά. Είναι αδυσώπητος και αδίστακτος, είναι τυχοδιώκτης, του αρέσει η συνήθεια μέχρι να τη βαρεθεί και να την πετάξει από πάνω του με μια κλωτσιά. Είναι αδιαπέραστος, ανυπόμονος, ενώ άλλες φορές εκφράζει αυτιστική συμπεριφορά. Είναι εποχές που ακούει τα πάντα, βλέπει τα πάντα, φλυαρεί. Είναι άλλες που μοιάζει με τους τρεις πίθηκους. Δεν θέλει να ακούσει, να δει, δεν του παίρνεις κουβέντα. Διαπραγματεύεται την αγάπη, άλλοτε πάλι την κατατρώει, την εξαθλιώνει ή πέφτει πάνω της σαν ξέφρενο φορτηγό. Χτίζει τα όμορφα. Γκρεμίζει τα όμορφα. Και τα άσχημα. Μας μεγαλώνει. Μας μικραίνει. Μας ψηλώνει. Μας κονταίνει. Γεμίζει τον κόσμο προσδοκίες, ψευδαισθήσεις παραδείσου και υποχρεώσεις κολάσεως. Παίρνει τις μορφές των ανθρώπων γύρω μας. Μοιάζει του πατέρα και της μάνας μας. Πιστεύει πως είναι κύριος του κόσμου. Λατρεύει να τον αγαπούν. Χρειάζεται να τον χρειάζονται. Αγαπά και παράλληλα μισεί τα παιδιά. Αγαπά τη θνητότητα και συγχρόνως την σνομπάρει. Γίνεται δύστροπος όταν δεν του δίνουν σημασία. Δεν πιστεύει στο Θεό μα προτρέπει τους άλλους να πιστεύουν σε εκείνον. Τα έχει καλά με την εξουσία μα όταν δεν του κάνει τα χατίρια την τσακίζει. Δεν του αρέσει το ψέμα μα έχει πει το μεγαλύτερο: Μένει πάντα ο ίδιος. Εφευρίσκει τον εαυτό του για να τον χάσει ξανά. Αν του υποταχθείς θα ενδιαφερθεί για σένα, λίγο. Αν τον προσβάλεις θα σε συντρίψει μέχρι να του ζητήσεις συγνώμη. Αν θελήσει κάποιος να τον ξεγελάσει μένοντας πάντα παιδί θα τον ειρωνευτεί με το ρητό του Βάκωνα, «Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος από του νεωτεριστές.» Ο χρόνος δεν γνωρίζει πλαίσια κι όμως είναι ο ίδιος το πλαίσιο. Είναι το πλαίσιο στο πιο ξέφρενο κάδρο. Ένας αναρχικός τραπεζίτης σαν εκείνον του Πεσόα. Η μεγαλύτερη αναρχική συντήρηση. Αληθινός υστερότοκος σε αντίθεση με τις υπόλοιπες δυνάμεις, χωρίς μίσθιο ή χρίσμα. Δεν αποζητά τίποτα ως ανταμοιβή για την δράση του. Μονάχα υπάρχει. Δεν έχει νόμους ούτε κανόνες. Κρίνει κατά το δοκούν και ποτέ δεν κρίνεται. Ότι και να του προσάψεις, ακόμη και όλα τούτα εδώ, είναι εικασίες. Το ξέρει, το αισθάνεται, και έτσι βγαίνει ανώτερος από όλα. Σε λυγίζει και το ξέρεις. Κι έτσι λοιπόν επιλέγεις να μην ασχολείσαι πια μαζί του. Ή να ασχολείσαι περιστασιακά ας πούμε , κάτι σαν χόμπι. Τον έχεις πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Είναι λίγες, πολύ λίγες και οι στιγμές που σε αφήνει παντελώς μόνο σου χωρίς την παρουσία του. Είναι μια άτυπη εκεχειρία, ένα δώρο αλλά παράλληλα και μια αυταπάρνηση από μέρους του. Είναι προς τιμήν του ή ίσως ανήκει κι αυτό στο ανοίκειο παιχνίδι του. Ύστερα ξαναρχίζει το αιώνιο ταξίδι του πάνω στις πλάτες του κόσμου, μα πριν καλά, καλά προλάβει να ανέβει υποκλίνεται και συστήνεται με κυνική αυτογνωσία: Χρόνος ο Πανδαμάτωρ.