'Ηταν η γλυκιά επιστροφή, η πατρίδα που είχα ξαναβρεί, κι όμως η σκέψη
μου έμενε φορτισμένη με πόνο για εκείνη που χάθηκε, και τα μάτια μου
καρφώνονταν στη για πάντα άπιαστη Σελήνη, ψάχνοντάς τη. Και την είδα. Ήταν
εκεί όπου την είχα αφήσει, ξαπλωμένη σε μια ακρογιαλιά ακριβώς πάνω από τα
κεφάλια μας, και δεν έλεγε τίποτα. Είχε το ίδιο χρώμα με τη Σελήνη. κρατούσε
στο ένα χέρι της αργά και αραιά αρπίσματα. Διακρινόταν καθαρά το σχήμα του
στήθους, των χεριών, των πλευρών της, έτσι όπως ακόμα τη θυμάμαι, έτσι όπως
ακόμα και τώρα που η Σελήνη έγινε εκείνος ο μακρινός, επίπεδος και μικρός
κύκλος, τη γυρεύω πάντα με το βλέμμα μου, μόλις φανεί στον ουρανό το πρώτο
κομμάτι της, και όσο περισσότερο μεγαλώνει τόσο περισσότερο φαντάζομαι ότι
τη βλέπω, εκείνη ή κάτι από εκείνη αλλά μονάχα εκείνη, σε εκατό σε χίλιες
διαφορετικές όψεις, εκείνη που κάνει Σελήνη τη Σελήνη, και σε κάθε πανσέληνο
σπρώχνει τους σκύλους κι εμένα να ουρλιάζουμε μαζί όλη τη νύχτα.
Ιταλο Καλβινο,Τα κοσμοκωμικα.
βλέπω άλλους που περνάνε από τη μία σχέση στην άλλη έχοντας ήδη βρει τον επόμενο αλλά εγώ όχι να πονέσω, να τον κλάψω..και τλκ καταλήγω να βλέπω μόνο τα δικά μου λάθη και τον άλλο παρά τις δυσκολίες να τον σκέφτομαι θετικά!
μπορεί κάποιος να μου πει κάτι για το χάρτη μου;;;
έχω πέντε έξι γνώσεις (νομίζω από όσα έχω ψάξει) αλλα΄θα θελα μια πιο έγκυρη γνώμη, θες να το πεις μασημένη τροή πες το κ έτσι
μήπως έχω αυτοκαταστροφικές τάσεις; κ αντί να μετατρέπω την ενέργεια μου σε θετικά πράγματα την εγκλωβίζω εγώ;
έχω χάσει λίγο τον μπούσουλα!
έχω κάτι θετικό ειλικρινά;