αυτούς που διώχτηκαν απ’ τις Ακαδηµίες σαν τρελοί και συγγραφείς πρόστυχων ωδών

αυτούς που τα ’κλάσαν σε αξύριστα δωµάτια µε τα σώβρακα µονάχα,
καίγοντας τα λεφτά τους σε σκουπιδοτενεκέδες,
ακούγοντας τον τρόµο να βαράει τους τοίχους,

αυτούς που τους τσακώσανε απ’ τα ηβικά τους µούσια,καθώς γύριζαν µέσω Λαρέντο στη Νέα Υόρκη µ’ ένα τσιγαριλίκι,

αυτούς που αρπάξανε σύφιλη σε µπουρδελοξενοδοχεία και τράβηξαν αιθέρα στο Πάραντάυς Άλλυ, θάνατος,
ή εξάγνιζαν τα’ ακέφαλα κορµιά τους κάθε νύχτα,µε όνειρα, ναρκωτικά, τροµώδεις παραισθήσεις, οινόπνευµα, καύλα κι ατέλειωτα γαµήσια,
αφάνταστα αδιέξοδα φριχτού σύννεφου κι εκκένωση φωτός σε κεφάλι παιγµένο ανάµεσα Πάτερσον- Καναδά,

αυτούς που σκέφτηκαν πως δεν ήσαν παρά µονάχα τρελοί,όταν η Βαλτιµόρη έλαµψε µέσα σε µια µεταφυσική έκσταση,

αυτούς που εµφανίστηκαν πάλι στη ∆υτική Ακτή µε µούσια και σορτσάκια,ελέγχοντας το FBI µε µεγάλα ειρηνικά µάτια,ερωτικοί στο σκούρο δέρµα τους, πασάροντας δυσνόητες προκηρύξεις,

αυτούς που έκαψαν τα µπράτσα τους µε τσιγάρο,διαµαρτυρόµενοι για το ναρκωτικό ντουµάνι του Καπιταλισµού,

αυτούς που µοίρασαν αριστερίστικες µπροσούρες στη Γιούνιον Σκουέα, κλαίγοντας, βγάζοντας τα ρούχα τους, καθώς οι σειρήνες του Λος Άλαµος τους ξεφώνιζαν, ξεφωνίζοντας τη Γουόλ Στρητ και Το φέρυ- µποτ για το Στάτεν ξεφώνιζε κι αυτό,

για το Ντανταϊσµό κι εν συνεχεία παρουσιάστηκαν µόνοι τους στα γρανιτώδη σκαλιά του τρελάδικου µε ξυρισµένα κεφάλια και κωµικές εξαγγελίες αυτοκτονιών, απαιτώντας ακαριαία λοβοτοµή, κι αντί γι’ αυτή άρπαξαντο τσιµεντένιο κενό ινσουλίνης, µετραζόλ, ηλεκτρισµού, υδροθεραπείας,ψυχοθεραπείας, εργασιοθεραπείας, πινγκ- πονγκ κι αµνησίας..

Kάρλ Σόλομον!

Είμαι μαζί σου στο Ρόκλαντ, όπου πιο τρελός είσαι από μένα!

To Oυρλιαχτό, Άλεν Γκίνσμπεργκ (1955)