Tα λόγια μασημένα σαν τσίχλα κολλημένη στο μυαλό
 Άδικες κατάρες σε κυνηγούν να φωτίσουν την μοναξιά σου
 Χαϊδεύεις με λαιμαργία τις άθλιες υποσχέσεις που σου δίνουν
Ακουμπάς το σχοινί και κόβεται… αιωρείσαι πάλι
Όλα βυθίζονται στην ανυπαρξία τους και ψάχνεις πάλι το νόημα
Το κενό καραδοκεί να σε απορροφήσει άλλη μια φορά
Χάνεσαι στις ανυπόφορες σκέψεις ελπίζεις να αλλάξει κάτι

 Όμως το ξέρεις ποτέ τίποτα όλα τα ίδια είναι

 Πόσο άδειος είσαι χωρίς την ψευδαίσθηση
Όλα θα παν καλά
Το μέλλον σε κατάτρωει και εσύ φοβάσαι να το παραδεχτείς
Προτιμάς την ελπίδα την υπομονή να αντιγράφεις τις συνήθειες σου
Νομίζοντας πάντα ότι ζεις
 Νομίζοντας πάντα ότι ξέρεις
 ΕΣΥ Ω Ιερό Τέρας Γλείψε τις πατούσες τους
 Χωρίς να ξέρεις ότι επαναλαμβάνοντας την καθημερινή σου αθλιότητα
Ζεις από συνήθεια και μόνο
 Δεν υπάρχει πρόοδος ούτε Θεός ούτε ζωή που αλλάζει
Μια σειρά από τυχαία γεγονότα που σου δίνουν την αίσθηση ότι ελέγχεις
Σε όλα δίνεις νόημα και τα καταλαβαίνεις
 Νομίζεις ε?
 Απελπισία υπέροχη σε όλους τους ανίδεους
 Φωτιά και αγωνιά και ομορφιά μέσα στην σταχτή μου
 Δεν φοβάμαι μην χαθώ μόνο μην φοβηθώ
Πρέπει να αντέξω το ψέμα σου και την ανάγκη σου για επιβίωση
 Δεν υπάρχει μεγαλύτερο Δώρο απʼτην άγνοια
 Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή από το άγνωστο
Ούτε μεγαλύτερος Μαλάκα από τον βολεμένο
 Από τον εθισμένο στο τίποτα
 Δεν υπάρχει τίποτα λιγότερο από το τι πιστεύεις πως είσαι
 Κανείς δεν θα σου πει το αντίθετο Η μήπως όχι?
 Ξέχασα υπάρχει η επίγνωση και η αυτοκριτική Υπάρχει η συνειδητότητα της ανυπαρξίας σου
 Και αυτό βολεύεται με μια σύνταξη ?
 Με ένα μισθό
 Με ένα γαμήσι?
Με μια ελπίδα?
Mε ένα θεό
Με μια υπερβολή
Όλα είναι δικά σου
Καντα ότι θες
Είσαι ότι φαίνεσαι
 Όχι ότι δηλώσεις
Αρχίζω να φοβάμαι το λάθος την φωνή που Λέει στον Αυτόχειρα
Κάντο.
 Δεν θα χάσεις τίποτα
Το τίποτα είναι όμορφο
Αγαπά το με όλη σου τη δύναμη και γεύσου την απόγνωση
 Μόνο τότε είσαι πραγματικός
Και μετά τραγουδά χόρεψε νοιώσε το κορμί σου ελεύθερο
 Πετά πέτα πολύ ψηλά και μην αφήνεις κανένα να σε υποτάξει στην μαλακισμένη πραγματικότητα της ανυπαρξίας του
Αγαπά το τίποτα σου
 Είναι πολύτιμο και ποτέ δεν σ αφήνει
 Υπάρχει ελπίδα στα μάτια του νεκρού
 Είναι σαν τη δικιά σου
Υπάρχει αγάπη ποιο δυνατή από το μίσος της θλίψης
 Σιγά-σιγά αυτό το μέρος της φωτιάς αδειάζει
Χαλαρώνω μόνος μου στην ψυχή μου
Ελευθερία
 Αρχίζω σαν φως και δεν τελειώνω ποτέ
 όπως η γραμμένη αλήθεια στο μέλλον
 Το ξημέρωμα σαρώνει την επιφάνεια όλο το δασός φλέγεται
Καμιά υποψία για το φόβο μου
 Αλλάζει η σκέψη σε τραγούδι γραμμένο με αίμα
 Ας μείνω πάλι μόνος
 Δεν αντέχω άλλον δίπλα μου.