


O Ποσειδώνας σαν όνειρο....σα να αδειάζεις από αίμα για να εξαυλωθείς....σα να αυτοκτονείς μέσα σε μια χρυσή μπανιέρα με καυτό νερό όπως οι ρωμαίοι συγκλητικοί- χωρίς συναίσθηση ότι η ζωή φεύγει αλλά ότι ξεκουράζεσαι απο περιττές εικόνες και οχληρές σκέψεις....μεταξύ καταληπτού και ακατάληπτου ερωτεύεσαι όιχ τη ίδια τη ζωή αλλά την πεμπτουσία της...θέλεις να γίνεις Πλατωνική Ιδέα...θέλεις να διαλυθείς σε χιλιάδες μόρια για να ενωθείς με χιλιάδες άστρα για να φτιάξεις ζωή από την αρχή...στην Χώρα των Ψευδαισθήσεων δεν υπάρχουν άνθρωποι με σώματα αλλά φλόγες που πυρακτώνονται απο την επιθυμία να γίνουν κόκκινες, υπάρχουν συντριβάνια που εκτινάσουν αισθήματα σαν ουράνια τόξα, υπάρχει πόθος για την ένωση της νύμφης με την πεταλούδα...οι νικημένοι είναι ελεύθεροι, τα επτά θανασιμα αμαρτήματα είναι παιδικά παιχνίδια στα χέρια των παιδιών, οι ερωτευμένοι αγκαλιάζουν σύνεφα και γίνονται βροχή, στο παγοδρόμιο της λύπης κάνει πιρουέτες η Σφίγγα απαντώντας σε ερωτήσεις που δεν έγιναν ποτέ: ΝΑΙ..ΝΑΙ...ΝΑΙ...
Ποσειδώνα, βοήθησέ με να πετάξω στο όνειρά μου
http://www.youtube.com/watch?v=lwQmDvuORY0
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι' άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά."
ti wraia na zeis ta oneira! GP, sigoura 8a to ziseis, mono kai mono pou to les kai to 8es
se filw!
ηταν το πρωτο (και μεχρι στιγμης τελευταιο) ποιημα που ειχα γραψει..
και ηταν ακριβως αυτο. ενα συννεφο, που ερωτευτηκε την ομορφια της θαλασας, και μην αντεχοντας να μεινει μακρια της, εγινε βροχουλα..εγινε αν μαζι της..
Κρατάω το ''Ποσειδώνα, βοήθησέ με να πετάξω στο όνειρά μου''....