Τέλος: Μήπως το όπως είναι συνιστά το φίλο; Αυτόν που μπορεί κάποια στιγμή να φύγει από κοντά μας χωρίς η εικόνα του να αμαυρωθεί?


" Ήμασταν φίλοι και τώρα γίναμε ξένοι ο ένας για τον άλλον. Κι έτσι όμως έχει καλώς, δεν θα επιδιώξουμε ούτε να αποκρύψουμε ούτε να συγκαλύψουμε το γεγονός, σαν να ΄πρεπε να ντρεπόμαστε για αυτό. Πες πως είμαστε δύο καράβια που το καθένα έχει τη ρότα του και τον σκοπό του. Έτσι, μπορεί οπωσδήποτε να διασταυρωνόμαστε
και να στήνουμε γιορτές και πανηγύρια όπως κάναμε παλιά- τότε που τα δύο καράβια αναπαύοταν, το ένα δίπλα στο άλλο, στο ίδιο λιμάνι, κάτω από τον ήλιο, και ήταν τόσο γαληνεμένα, που ΄λεγες πως έχουν φτάσει κιόλας στο σκοπό τους και πως έχουν τον ίδιο προορισμό.
Ύστερα ομως ακουγόταν το ακαταμάχητο προσκλητήριο της αποστολής για τον καθένα μας, και μας έσπρωχνε το ένα μακριά απο τ΄άλλο, για διαφορετικές θάλασσες, για άλλους γιαλούς και ήλιους- ίσως για να μην ξαναναταμώσουμε ποτέ πια, ίσως όμως και για να ξαναιδωθούμε για άλλη μια φορά, αλλά χωρίς να μπορούμε να αναγνωριστούμε μεταξύ μας: οι διαφορετικές θάλασσες και οι αλλιώτικοι ήλιοι θα μας έχουν αλλαξει για τα καλά!"


(Νίτσε, Αστρικές Φιλίες, Χαρούμενη Γνώση, αφορισμός 279)



(παρακαλώ δεν θέλω τραγούδια, ποιήματα, ούτε άλλα αποσπάσματα... Αν έχετε να πείτε κάτι δικό σας ειναι ευπρόσδεκτο αλλιώς αφήστε το λευκό ν΄αστράψει)