Η ιστορία είναι κλεμμένη!!

Τα λόγια αυτά είναι αντιγραφή των δικών μου και οι κινήσεις των ηρώων ξεπατικούρα της δικής μου ζωής. Ή μήπως της δικής σου; Ή μήπως εκείνης της γυναίκας που δεν γνωρίσαμε ποτέ;

    Η γυναίκα της νουβέλας στην αρχή δεν είχε όρεξη για πάθη. Για μια σχέση με σύνεση συναισθημάτων διψούσε. Σαν εκείνες που κάποτε κορόιδευε. Με δυο σπίτια, δυο σώματα και δυο ψυχές.

    Ο άντρας πάλι ήθελε μια ανάσα κι ένα μεγάλο σκέπασμα να χωράει και τους δύο.

 Η γυναίκα, τις νύχτες που ο άντρας κοιμάται. Ασθμαίνει, πνίγεται. Από τον φόβο μήπως η επόμενη μέρα ξημερώσει μακριά του. Εκείνος δεν μπορεί το άσθμα του φόβου της. Τον πνίγει, τον κουράζει, τον πιέζει. Η γυναίκα φεύγει και ο άντρας μένει μόνος.

Για λίγο. Μέχρι να την αναζητήσει ικετεύοντας απεγνωσμένα για τη ζεστασιά της. Εκείνη επιστρέφει. Για να φύγει και να ξαναεπιστρέψει αμέτρητες φορές…

    Η ασυνέπεια των συναισθημάτων του και η ασυνέχεια των υποσχέσεών του αρχίζουν να την τρελαίνουν. Η γυναίκα αισθάνεται σαν να βαδίζει σε ένα τεντωμένο σχοινί, πότε μια μεγάλη λύπη, που συμπλέκονται για να την πετάξουν στον καιάδα της αμφιβολίας. Ο άντρας δεν την προσέχει. Ασυγκίνητος, αδιάφορος….. Κάνει να χαλαρώσει τον κόμπο και τότε ο άντρας θυμάται ξανά ότι την αγαπά:

   «Γιατί μ΄ αγαπάς έτσι;» του λέει, «γιατί δεν μπορείς να μ΄ αγαπάς κανονικά;». Μένει. Παρέα με τον ετοιμόρροπο εαυτό της και τον μπετονένιο εαυτούλη του, που σε στιγμές αδυναμίας της φωνάζει: «Δικαίωμά μου είναι να μπαίνω και να βγαίνω όποτε γουστάρω στη ζωή σου. Με προστατεύει ο νόμος της πάρτης μου!».

   Η γυναίκα ουρλιάζει αλλά οι κραυγές της δεν ακούγονται. Σε λίγο χαμηλώνουν, σβήνουν, κομματιάζονται. Κλαίει;  Γελάει; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Ούτε καν η ίδια. …

…Τις νύχτες που ο άντρας κοιμάται, εκείνη συνεχίζει να ασθμαίνει, να πνίγεται όλο και πιο απελπιστικά. Μέχρι που ένα βράδυ κρατά την ανάσα της και παγώνει το μυαλό της. Και άθελά της, προσπαθώντας να λυτρωθεί από τον πειρασμό του «ίσως» και του «γιατί», τον σκοτώνει μέσα της.

   Κι έτσι  ο άντρας έχασε όλα του τα δικαιώματα. Κανένας νόμος δεν ήταν πλέον ικανός να τον προστατεύσει.

  Ούτε καν εκείνος της πάρτης του…