Μ΄ΑΚΟΥΣ?

• ΑΝΑΦΟΡΑΔΙΑΓΡΑΦΗ
  johnnyG @ 17.03.2009 00:54
  "Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
  και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο"
• ΑΝΑΦΟΡΑΔΙΑΓΡΑΦΗ
  johnnyG @ 17.03.2009 01:05
  Και κάτι παλιό Ποσειδώνιο, τώρα που γυρίζει...
  
  
  "Αν μοιραστείς τη σιωπή μου, θα ξέρω στα σίγουρα πως μπορείς να με καταλάβεις. Να με αγγίξεις. Να νιώσεις ό,τι νιώθω. Να ακούσεις την αναπνοή μου. Σιωπή?Τα λόγια άφησέ τα. Στροβιλίζονται στον αέρα και χάνονται. Μη φτιάχνεις λέξεις. Μην τις ντύνεις με ωραία επιφωνήματα. Είναι επιτηδευμένη η αμφίεσή τους κι εκείνες θέλουν να μένουν γυμνές. Είναι ομορφότερες τότε. Όταν τους φοράς ψεύτικα κοσμήματα σου μιλούν περιφρονητικά και σε χλευάζουν. Ή σε γεμίζουν ψέμα και προσποιούνται υπερηφάνεια. Μην τις αφήνεις να σε χαϊδεύουν. Μην τις αφήνεις να σε χτυπούν. Μη μιλάς. Μόνο κοίτα με και άκου τη σιωπή μου. Τόση ώρα δεν ακούγεται τίποτε άλλο."
• ΑΝΑΦΟΡΑΔΙΑΓΡΑΦΗ
  lahmacun @ 17.03.2009 01:08
  εχεις αφρο στον 12 τζο, κατι μου θυμιζει αυτο που εγραψες ..
• ΑΝΑΦΟΡΑΔΙΑΓΡΑΦΗ
  johnnyG @ 17.03.2009 01:26
  αφρο ιχθεις στην ακμη του 3.
• ΑΝΑΦΟΡΑΔΙΑΓΡΑΦΗ
  fotoula @ 17.03.2009 01:29
  ''Panta esu to asteraki
  ki egw to skoteino pleoumeno...
  
  Panta esu to nomisma
  ki egw i latreia pou to exargurwnei...''
• ΑΝΑΦΟΡΑΔΙΑΓΡΑΦΗ
  lahmacun @ 17.03.2009 01:40
  το ξερω ποσειδωνακο μου - ταυτιστηκα και ηθελα να σε πειραξω
• ΑΝΑΦΟΡΑΔΙΑΓΡΑΦΗ
  Libradina @ 17.03.2009 02:07
  Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μʼακούς
  Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μʼακούς????
• ΑΝΑΦΟΡΑΔΙΑΓΡΑΦΗ
  fldown @ 17.03.2009 02:35
  Κι όμως δεν με ακούς. Πότε δεν μπόρεσες γιατί δεν σε άφησα. Ποτέ δεν έμαθες τους ήχους μου, πότε...
• ΑΝΑΦΟΡΑΔΙΑΓΡΑΦΗ
  johnnyG @ 17.03.2009 04:14
  H Σονάτα του Σεληνόφωτος(απόσπασμα)
  Γιάννης Ρίτσος
  
  (Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη
  γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει
  φως. Απ' τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο.
  Ξέχασα να πω ότι η Γυναίκα με τα Μαύρα έχει εκδώσει δύο-τρεις
  ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η
  Γυναίκα με τα Μαύρα μιλάει στον Νέο):
  
  
  Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
  Είναι καλό το φεγγάρι, -δε θα φαίνεται
  που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
  θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
  Άφησέ με να έρθω μαζί σου.
  
  
  Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
  αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
  ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
  λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ ακούσω. Σώπα.
  
  
  Άφησε με να έρθω μαζί σου
  λίγο πιο κάτου, ως την μάντρα του τουβλάδικου,
  ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
  η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
  τόσο αδιάφορη κι άυλη
  τόσο θετική σαν μεταφυσική
  που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις
  πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
  πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του.
  Άφησε με να έρθω μαζί σου.....
  
  
  Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
  κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
  μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
  γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη,
  ακούω τον θόρυβο του φουστανιού μου
  σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
  κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
  νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
  κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
  μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
  δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
  κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
  (δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου
  είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου).
  Άφησε με να έρθω μαζί σου
  
  Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
  μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
  
  Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησε με να έρθω μαζί σου....