Το stardome ειναι αυτό που είναι επειδή μπορούμε να μιλάμε για όλα, όπως θέλουμε, με όποιο τρόπο θέλουμε. Μπορούμε να δρούμε, να αντιδρούμε, να συμφωνούμε, να φωνάζουμε, να γράφουμε ποιήματα, να εκνευριζόμαστε, να αστειευόμαστε,να μοιραζόμαστε τραγούδια, να μιλάμε σοβαρά,να γελάμε και να κλαίμε,να καταγγέλουμε, να προγκάρουμε, να συμπλέουμε, να παριστάνουμε τους σοβαρούς ενήλικους στο σαλόνι και να είμαστε παιδιά που μπορούν να σπάσουνε το βάζο και να βάλουν τα γέλια. Το starddome μου αρέσει γιατι είναι ένα αστρολογικός τόπος συνάντησης με ό,τι νάναι. Το ό,τι νάναι είναι η ζωντάνια του και η διαφορά του.

Εδώ και λίγο καιρό το site δεν μου αρέσει. Το βαριέμαι, δεν περνάω καλά, μου τη δίνει. Ξεφούσκωσε. Ναι υπάρχουν στιγμές που είναι ζωντανό όπως ήταν και στιγμές που αυτοί που γράφουν λένε κάτι. Όμως διαπιστώνω μια τάση περίτεχνης σαχλαμάρας που περνιέται για εξυπνάδα και μιας αφόρητης γκρινιας που με γκαντεμιάζει- ανοίγω με διάθεση το site και πέφτω πάνω σε ποστ και συζητήσεις που δένουν κόμπο το στομάχι μου και φεύγω τρέχοντας... Τo site χρωματίζεται από σοβαροφάνεια, απο τη διάθεση να ξεχωρίσω με ένα αμφίβολης ποιότητας χιούμορ, με ένα συναισθηματικό πολτό που διαλύει κάθε συναίσθημα, με μια δήθεν ψαγμένη ευαισθησία γεμάτη ξέφτια  που βρίσκω αποκρουστιική. Ανοίγω και πέφτω πάνω στις cheeleaders της υποθερμίας, της δυσανεξίας, της αναιμικής απελπισίας. Είναι τόση η επίθεση της ασημαντότητας που δεν μπορεί να κουνηθεί καν ο αμφιβληστροειδής ούτε καν απο την  διάθεση να την πεις σε κάποιους που ανεμίζουν μια κουρελού ως τρόπαιο.

Ελπίζοντας οτι είναι μια φάση του site περιμένω την άνοιξη, τις μεγαλύτερες μέρες, τη διάθεση να είμαστε και πάλι ΟΛΑ και όχι ΜΕΡΙΚΑ. Λιγότερη γκρίνια, περισσότερη ζωή και έι....Δεν με ενδιαφέρει τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει...με ενδιαφέρει να μου πεις και κάτι για να ξεσκουριάζει το μυαλό....


(Είμαι υπερβολικός? Φυσικά και είμαι. Πάντα ήμουν, πάντα θα είμαι. Τι διάολο Λέοντας είμαι...)