Lah... αν και γλυκόπικρη η ταινία, σου αφήνει το εντύπωμά της...
Μέχρι που μπήκα στη διαδικασία να ψάξω για ποίημα ή απόσπασμα του Πεσσόα. Στο αφιερώνω.
"Ειμαι πραγματι ο Διαβολος. Μην τρομαζετε, γιατι ειμαι στʼ αληθεια ο Διαβολος, και γιʼ αυτο δεν κανω κακο. Ορισμενοι μιμητες μου στη γη και πανω απο τη γη, ειναι επικινδυνοι, οπως ολοι οι αντιγραφεις, γιατι δεν γνωριζουν το μυστικο της υπαρξης μου. Ο Σαιξπηρ, τον οποιο ενεπνευσα πολλες φορες, μου απενειμε δικαιοσυνη. Λεει οτι ειμαι κυριος. Γιʼ αυτο ησυχαστε. Ειστε με καλη παρεα. Ειμαι ανικανος να προφερω μια λεξη, να κανω μια χειρονομια που θα προσεβαλλε μια κυρια. Ακομη κι αν δεν μου το υπαγορευε η ιδια μου η φυση, θα μου το επεβαλλε ο Σαιξπηρ. Αλλα, πραγματικα, δεν ειναι απαραιτητο.
Υπαρχω απο την αρχη του κοσμου και ημουν ανεκαθεν ειρων. Αλλα, οπως θα γνωριζετε, ολοι οι ειρωνες ειναι ακινδυνοι εκτος κι αν θελουν να χρησιμοποιησουν την ειρωνεια για να υπαινιχθουν καποια αληθεια. Εγω ποτε μου δεν ισχυριστηκα οτι θα πω την αληθεια σε κανεναν ? αφενος γιατι δε χρησιμευει σε τιποτα, και αφετερου γιατι δεν τη γνωριζω. Κι ουτε ο μεγαλυτερος αδελφος μου, ο παντοδυναμος Θεος, πιστευω πως τη γνωριζει. Αλλα, αυτα ειναι οικογενειακες υποθεσεις.
Ισως δεν ξερετε γιατι σας εφερα εδω, σʼ αυτο το ταξιδι που δεν εχει πραγματικο προορισμο ουτε συγκεκριμενο σκοπο. Δεν ειναι, οπως ισως νομισατε, για να σας βιασω ή να σας αποπλανησω. Αυτα συμβαινουν στη γη, μεταξυ των ζωων, συμπεριλαμβανομενων και των ανθρωπων, και φαινεται οτι προσφερουν ηδονη ακομη και στα θυματα, απʼ οτι με πληροφορουν απο εκει κατω.
Αλλα ας αφησουμε αυτη την καθαρα δημοσιογραφικη ενημερωση. Ας μην ξεχναμε οτι ειμαι ο Διαβολος. Ας ειμαστε λοιπον διαβολικοι. Ποσες φορες με ονειρευτηκατε;».
«Απʼ οσο ξερω ποτε», απαντησε χαμογελωντας η Μαρια, κοιταζοντας τον με τα ματια ορθανοιχτα.
«Δεν ονειρευτηκατε ποτε τον Πριγκηπα του παραμυθιου, τον Τελειο Αντρα, τον ακαταπονητο εραστη; Δεν νιωσατε ποτε διπλα σας, σαν σε ονειρο, αυτον που θα σας χαιδευε οπως δεν χαιδευει κανεις, αυτον που θα ηταν δικος σας σαν να ησασταν μεσα του, αυτον που θα ηταν ταυτοχρονα πατερας, αντρας και γιος σας, σε μια τριπλη και ταυτοχρονα μοναδικη αισθηση;».
Αν και δεν σας καταλαβαινω απολυτα, ναι, νομιζω πως σκεφτηκα και ενιωσα ετσι. Ειναι λιγο δυσκολο, ξερετε, να το ομολογησει κανεις».
«Ημουν εγω, ανεκαθεν εγω, εγω ο Οφις ? αυτος ειναι ο ρολος που μου δοθηκε ? απο τη γενεση του κοσμου. Πρεπει διαρκως να βαζω τους αλλους σε πειρασμο, αλλα, βεβαια, με τη μεταφορικη και την απλοικη εννοια της λεξης, γιατι ο πραγματικος πειρασμος ειναι ασκοπος».
«Και πως αισθανεστε;»
«Κουρασμενος, κυριως κουρασμενος. Κουρασμενος απο τα αστρα και τους νομους, και με καποια διαθεση να μεινω εξω απο το συμπαν και να διασκεδαζω στα σοβαρα με οτιδηποτε. Τωρα δεν υπαρχει κενο, ακομη και χωρις αιτια. Και θυμαμαι παλαιες ιστοριες ? ναι πολυ παλαιες ? στα βασιλεια του Εδωμ, οπως λεγοταν πριν το Ισραηλ. Παραλιγο να γινω βασιλιας τους, και σημερα ειμαι εξοριστος απο το βασιλειο που δεν απεκτησα».
«Δεν γνωρισα παιδικη ηλικια, μητε εφηβεια, και κατα συνεπεια δεν ανδρωθηκα. Ειμαι το απολυτο αρνητικο, η ενσαρκωση του τιποτα. Αυτο που επιθυμουμε χωρις ποτε να το αποκτησουμε, αυτο που ονειρευομαστε γιατι δεν μπορει να υπαρξει - εκει βρισκεται το βασιλειο μου του τιποτα και εκει ειναι ο θρονος μου που δεν μου τον εδωσαν. Αυτο που θα μπορουσε να εχει γινει, αυτο που θα επρεπε να εχει υπαρξει, αυτο που ο νομος ή το Πεπρωμενο δεν εδωσαν - το εσπειρα απλοχερα στην ψυχη του ανθρωπου που ταραχτηκε νιωθοντας την εντονη ζωη αυτου που δεν υπαρχει. Ειμαι η ληθη ολων των υποχρεωσεων, ο δισταγμος ολων των προθεσεων. Οι θλιμμενοι και κουρασμενοι απο τη ζωη, οταν εγκαταλειψουν πια τις ψευδαισθησεις τους, υψωνουν σε μενα τα ματια τους, γιατι κι εγω, με τον τροπο μου, εδω και αιωνες, ειμαι το λαμπερο Αστερι του πρωινου. Και τωρα ηρθε αλλος να με αντικαταστησει».
Η ταινία ήταν ότι πιο αξιόλογο είχε να δείξει φέτος ο ελληνικός κινηματογράφος. Αλλά πως να χωρέσουν αυτές οι προσωπικότητες (Πεσσόα, Καβάφης) σε μερικά καρέ...
newflame ευχαριστώ για το απόσπασμα...
«Πώς θα νικούσα όμως την εξουσία του χρήματος? Η ευκολότερη λύση θα ήταν να αποσυρθώ απʼ τη σφαίρα επιρροής του, απʼ τον πολιτισμό δηλαδή, να πήγαινα στην εξοχή, να έτρωγα ρίζες και ναʼ πινα νερό απʼ τις πηγές, να κυκλοφορούσα γυμνός και να ζούσα σαν ζώο.
Αλλά ακόμη κι αν τοʼ κανα αυτό δίχως να συναντήσω δυσκολίες, δε θαʼ χα όμως πολεμήσει έτσι κανέναν κοινωνικό θεσμό, δε θαʼ χα πολεμήσει καν, θα το είχα βάλει στα πόδια. Είναι φυσικό ότι όποιος κρύβεται από μια μάχη, δεν μπορεί να τη χάσει. Όμως είναι ηθικά ηττημένος επειδή δεν πολέμησε. Έπρεπε λοιπόν να βρω άλλον τρόπο δράσης- αυτό που χρειαζόμουν ήταν μια μέθοδος αγώνα κι όχι φυγής.
Πώς να νικήσει και να υποτάξει κανείς το χρήμα; Πώς να ξεφύγει απ΄ την επιρροή και την τυραννία του δίχως να χάσει το δρόμο του; Η μόνη μέθοδος είναι- να αποκτήσεις τόσο μεγάλα ποσά, που να μην είναι αισθητή η επιρροή του. Μόλις συνειδητοποίησα, μ΄ όλη τη δύναμη της αναρχικής μου πίστης και με τη λογική της οξύτατης σκέψης μου αυτό το γεγονός, τότε προχώρησα, αγαπητέ μου φίλε, στην τωρινή φάση-στη φάση της εμπορικής και τραπεζικής αναρχικής δράσης μου»
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ...
Μέχρι που μπήκα στη διαδικασία να ψάξω για ποίημα ή απόσπασμα του Πεσσόα. Στο αφιερώνω.
Υπαρχω απο την αρχη του κοσμου και ημουν ανεκαθεν ειρων. Αλλα, οπως θα γνωριζετε, ολοι οι ειρωνες ειναι ακινδυνοι εκτος κι αν θελουν να χρησιμοποιησουν την ειρωνεια για να υπαινιχθουν καποια αληθεια. Εγω ποτε μου δεν ισχυριστηκα οτι θα πω την αληθεια σε κανεναν ? αφενος γιατι δε χρησιμευει σε τιποτα, και αφετερου γιατι δεν τη γνωριζω. Κι ουτε ο μεγαλυτερος αδελφος μου, ο παντοδυναμος Θεος, πιστευω πως τη γνωριζει. Αλλα, αυτα ειναι οικογενειακες υποθεσεις.
Ισως δεν ξερετε γιατι σας εφερα εδω, σʼ αυτο το ταξιδι που δεν εχει πραγματικο προορισμο ουτε συγκεκριμενο σκοπο. Δεν ειναι, οπως ισως νομισατε, για να σας βιασω ή να σας αποπλανησω. Αυτα συμβαινουν στη γη, μεταξυ των ζωων, συμπεριλαμβανομενων και των ανθρωπων, και φαινεται οτι προσφερουν ηδονη ακομη και στα θυματα, απʼ οτι με πληροφορουν απο εκει κατω.
Αλλα ας αφησουμε αυτη την καθαρα δημοσιογραφικη ενημερωση. Ας μην ξεχναμε οτι ειμαι ο Διαβολος. Ας ειμαστε λοιπον διαβολικοι. Ποσες φορες με ονειρευτηκατε;».
«Απʼ οσο ξερω ποτε», απαντησε χαμογελωντας η Μαρια, κοιταζοντας τον με τα ματια ορθανοιχτα.
«Δεν ονειρευτηκατε ποτε τον Πριγκηπα του παραμυθιου, τον Τελειο Αντρα, τον ακαταπονητο εραστη; Δεν νιωσατε ποτε διπλα σας, σαν σε ονειρο, αυτον που θα σας χαιδευε οπως δεν χαιδευει κανεις, αυτον που θα ηταν δικος σας σαν να ησασταν μεσα του, αυτον που θα ηταν ταυτοχρονα πατερας, αντρας και γιος σας, σε μια τριπλη και ταυτοχρονα μοναδικη αισθηση;».
Αν και δεν σας καταλαβαινω απολυτα, ναι, νομιζω πως σκεφτηκα και ενιωσα ετσι. Ειναι λιγο δυσκολο, ξερετε, να το ομολογησει κανεις».
«Ημουν εγω, ανεκαθεν εγω, εγω ο Οφις ? αυτος ειναι ο ρολος που μου δοθηκε ? απο τη γενεση του κοσμου. Πρεπει διαρκως να βαζω τους αλλους σε πειρασμο, αλλα, βεβαια, με τη μεταφορικη και την απλοικη εννοια της λεξης, γιατι ο πραγματικος πειρασμος ειναι ασκοπος».
«Και πως αισθανεστε;»
«Κουρασμενος, κυριως κουρασμενος. Κουρασμενος απο τα αστρα και τους νομους, και με καποια διαθεση να μεινω εξω απο το συμπαν και να διασκεδαζω στα σοβαρα με οτιδηποτε. Τωρα δεν υπαρχει κενο, ακομη και χωρις αιτια. Και θυμαμαι παλαιες ιστοριες ? ναι πολυ παλαιες ? στα βασιλεια του Εδωμ, οπως λεγοταν πριν το Ισραηλ. Παραλιγο να γινω βασιλιας τους, και σημερα ειμαι εξοριστος απο το βασιλειο που δεν απεκτησα».
«Δεν γνωρισα παιδικη ηλικια, μητε εφηβεια, και κατα συνεπεια δεν ανδρωθηκα. Ειμαι το απολυτο αρνητικο, η ενσαρκωση του τιποτα. Αυτο που επιθυμουμε χωρις ποτε να το αποκτησουμε, αυτο που ονειρευομαστε γιατι δεν μπορει να υπαρξει - εκει βρισκεται το βασιλειο μου του τιποτα και εκει ειναι ο θρονος μου που δεν μου τον εδωσαν. Αυτο που θα μπορουσε να εχει γινει, αυτο που θα επρεπε να εχει υπαρξει, αυτο που ο νομος ή το Πεπρωμενο δεν εδωσαν - το εσπειρα απλοχερα στην ψυχη του ανθρωπου που ταραχτηκε νιωθοντας την εντονη ζωη αυτου που δεν υπαρχει. Ειμαι η ληθη ολων των υποχρεωσεων, ο δισταγμος ολων των προθεσεων. Οι θλιμμενοι και κουρασμενοι απο τη ζωη, οταν εγκαταλειψουν πια τις ψευδαισθησεις τους, υψωνουν σε μενα τα ματια τους, γιατι κι εγω, με τον τροπο μου, εδω και αιωνες, ειμαι το λαμπερο Αστερι του πρωινου. Και τωρα ηρθε αλλος να με αντικαταστησει».
Φερνάντο Πεσσόα, "Η Ώρα του Διαβόλου"
newflame ευχαριστώ για το απόσπασμα...
Φλειμιτσα με συγκινεις - δεν ειδα ακομα την ταινια , αλλα λιωνω που το επικοινωνησαμε ,
με αυτον βαδιζω χερι χερι χρονια
«Πώς θα νικούσα όμως την εξουσία του χρήματος? Η ευκολότερη λύση θα ήταν να αποσυρθώ απʼ τη σφαίρα επιρροής του, απʼ τον πολιτισμό δηλαδή, να πήγαινα στην εξοχή, να έτρωγα ρίζες και ναʼ πινα νερό απʼ τις πηγές, να κυκλοφορούσα γυμνός και να ζούσα σαν ζώο.
Αλλά ακόμη κι αν τοʼ κανα αυτό δίχως να συναντήσω δυσκολίες, δε θαʼ χα όμως πολεμήσει έτσι κανέναν κοινωνικό θεσμό, δε θαʼ χα πολεμήσει καν, θα το είχα βάλει στα πόδια. Είναι φυσικό ότι όποιος κρύβεται από μια μάχη, δεν μπορεί να τη χάσει. Όμως είναι ηθικά ηττημένος επειδή δεν πολέμησε. Έπρεπε λοιπόν να βρω άλλον τρόπο δράσης- αυτό που χρειαζόμουν ήταν μια μέθοδος αγώνα κι όχι φυγής.
Πώς να νικήσει και να υποτάξει κανείς το χρήμα; Πώς να ξεφύγει απ΄ την επιρροή και την τυραννία του δίχως να χάσει το δρόμο του; Η μόνη μέθοδος είναι- να αποκτήσεις τόσο μεγάλα ποσά, που να μην είναι αισθητή η επιρροή του. Μόλις συνειδητοποίησα, μ΄ όλη τη δύναμη της αναρχικής μου πίστης και με τη λογική της οξύτατης σκέψης μου αυτό το γεγονός, τότε προχώρησα, αγαπητέ μου φίλε, στην τωρινή φάση-στη φάση της εμπορικής και τραπεζικής αναρχικής δράσης μου»